Prolog

Jak co wtorek, wyglądam przez to samo okno, siedząc na tym samym parapecie.

W tym samym pokoju hotelowym. Okryta jedynie białym prześcieradłem.

Ostatni raz zaciągam się mocniej końcówką, palonego przeze mnie papierosa. Wsłuchując się w odgłos płynącej z prysznica wody, dochodzący z łazienki. Wiedziałam tym samym, że nasze spotkanie powoli dobiega końca.

Za każdym razem, powtarzał się przecież, ten sam schemat. Najpierw było spotkanie w holu hotelowym, tuż przy windzie. Potem niezmienne, zachłanne i pełne pasji pocałunki, które towarzyszyły nam w drodze do pokoju, rozbudzające nasze wzajemne pożądanie. Następnie namiętny i niezwykle satysfakcjonujący seks. Którego nigdy, nie miałam dość.

Nasze ciała od pierwszego już spotkania, idealnie ze sobą współgrały. Dając nam obojgu niesamowitą rozkosz i spełnienie, które nie mogło się równać z żadnym innym. Nikt inny nie potrafił, aż tak na mnie oddziaływać. Samym swoim dotykiem, czy spojrzeniem. 

Może to właśnie dlatego, coraz bardziej w to brnęłam? Jeszcze mocniej, wystawiając swoją duszę na potępienie.

Po wszystkim, praktycznie zawsze niewiele rozmawialiśmy, a jeśli nawet to o jakiś błahostkach.

Nigdy nie poruszaliśmy tematu dotyczącego naszej przyszłości, a już tym bardziej o moim związku z jego dobrym kolegą. Był to temat tabu w naszej relacji.

Potem on szedł, wziąć prysznic, zostawiając mnie w łóżku z rozgrzebaną pościelą. Długo w nim nie zostawałam. Siadając na parapecie. Starałam się zwalczyć, swoje wyrzuty sumienia, dodając kolejny niewybaczalny grzech do mojej długiej listy.

Wiedziałam, że moje czyny nigdy nie zostaną wybaczone. A gdy prawda w końcu, kiedyś wyjdzie na jaw. Wszyscy się ode mnie odsuną. Ale na wycofanie się, było już za późno.

Gaszę papierosa w szklanej popielniczce. Ze świadomością, że tylko tutaj, mogłam sobie pozwolić na dostarczanie, uspokajającej trucizny do moich płuc. Doskonale przecież wiedziałam, jak mój chłopak tego nie znosił. Godzinami wysłuchiwałam kazań na temat tego, jak mój nałóg jest szkodliwy i wpływa negatywnie na moje zdrowie. Mimo, że okropnie mnie to irytowało. Wiedziałam, że kierowała nim troska i ogromne uczucie, jakim mnie darzył.

Od dawna już, nie widział świata poza mną. Był gotów, zrobić dla mnie wszystko.

Dzięki niemu, udało mi się nawet porzucić swoje, uzależnienie od nikotyny.

Wracało one jedynie na moment. Każdego wtorku, na krótko przed wpół do osiemnastej. Kiedy to próbowałam, wmówić samej sobie, że to był ostatni raz.

Drzwi od łazienki, cicho skrzypią. Informując mnie, że sprawca mojego największego wstydu, opuścił jej wnętrze. Podchodzi do mnie, jak zawsze i całuje krótko w szyję. Przy okazji, szepcząc do ucha, że było wspaniale i już nie może się doczekać, kolejnego wtorku.

A ja, jak zawsze próbuję się przemóc i powiedzieć mu prosto w twarz, że to było nasze ostatnie spotkanie. Niestety, kolejny raz przegrywam sama ze sobą i zamiast tego. Wstając z parapetu, wpijam się w jego usta, po czym uwodzicielskim tonem, zapewniam go o naszym kolejnym spotkaniu. Swój czas liczyłam właśnie, od jednego spotkania do drugiego. Zaczynały być mi one potrzebne do życia, jak powietrze. 

Zasługiwałam na potępienie. Dla mnie, nie było już rozgrzeszenia. Byłam pewna, że mam już wyznaczone, specjalne miejsce w piekle.

Gdzie czekają na mnie wieczne męki.

Wracam do mieszkania, które zamieszkuję od ponad dwóch lat, wspólnie ze swoim ukochanym. Choć, czy mogłam w ogóle, jeszcze go tak nazywać? Z każdym dniem, miałam do tego, coraz mniejsze prawo. 

Tuż po przekroczeniu progu i odłożeniu na pobliską komodę torebki. Jego uśmiechnięta twarz, wyłania się z naszej nie za dużej kuchni. Która urządzałam z wielkim entuzjazmem. 

- Kochanie, nareszcie wróciłaś. Oni wykończą cię w tej pracy. Zbyt mocno się dla nich starasz - podchodzi do mnie i składa czuły pocałunek na ustach. Tak kompletnie inny, od tych które jeszcze przed godziną, czułam na całym swoim ciele.

- Wiesz, że zależy mi na awansie. Gdy tylko nareszcie go dostanę, wszystko wróci do normy - kłamię mu prosto w oczy. Ostatnio przychodziło mi to, coraz łatwiej. Byłam okropnym człowiekiem.

- Zrobiłem nam kolację, na pewno jesteś głodna. Zapraszam - kieruję swoje kroki do kuchni. Starając się zapomnieć o swoim romansie i kolejnej zdradzie, jakiej się dzisiaj dopuściłam.

Wchodząc do niej dostrzegam, że na stole stoi romantyczna kolacja ze świecami.

W tym momencie, mam ochotę się rozpłakać. On nie zasługiwał na takie traktowanie z mojej strony. Był przecież praktycznie ideałem, czego więc mi w nim brakowało, że szukałam tego w ramionach jego przyjaciela? Raniąc go tydzień po tygodniu, kiedy on, niczego nieświadomy czekał na mnie. Starając się ze wszystkich sił, uprzyjemnić mi wieczór. Samemu będąc zmęczonym po kolejnym, wyczerpującym treningu. 

- Nie musiałeś, aż tak się fatygować - tylko tyle jestem w stanie wypowiedzieć, siadając przy stole. Kieliszkiem czerwonego wina, próbuję ugasić palące wyrzuty sumienia.

- Musiałem. Zasługujesz na wszystko, co najlepsze. Poza tym, chciałem cię o coś zapytać - patrzy na mnie niepewnie, a ja czekam z wyczekiwaniem, nie mając pojęcia, o co może chodzić. 

- Clara, zostaniesz moją żoną? - klęka przede mną, trzymając w dłoni pudełeczko z przepięknym pierścionkiem. A mi w tej samej sekundzie, odejmuje mowę.

___________________

Po dłuższym zastanowieniu i Waszych namowach. Zadecydowałam się napisać ten prolog, który jest zapowiedzią nowej historii.

Wciąż jednak, nie jestem przekonana do tego powyżej. Nie wiem, czy nie będzie to zbyt przewidywalne, a przez to nudne.

Dlatego chciałabym poznać Waszą opinię na ten temat. Zaciekawiło to kogoś? I czy jest sens rozwinąć tą historię?