Rozdział 1

Budzę się wczesnym, kwietniowym rankiem. Na długo przed, irytującym dzwonkiem budzika. Informującym mnie, że powinnam rozpocząć, kolejny dzień swojego opartego na kłamstwach życia.

Próbuję się delikatnie wyswobodzić z wyjątkowo mocnego uścisku Karla, tak aby go nie obudzić. Gdy mi się to udaje, spoglądam na spokojną i pogrążoną w głębokim śnie, twarz mojego narzeczonego.

Jego najlepszy sezon w dotychczasowej karierze, dobiegł końca przed kilkoma dniami. Dlatego mógł w końcu, zasłużenie odpocząć i cieszyć się wolnym czasem, którego w ostatnich miesiącach miał, jak na lekarstwo.

Starał się przy tym, zarazić mnie swoim entuzjazmem i radością. Nieustannie powtarzając, że nareszcie będziemy mogli, spędzić trochę czasu razem. Planował wspólne wakacje i nie odstępował praktycznie na krok, gdy tylko wracałam z pracy. Do której, zaczynałam chodzić z wielką przyjemnością. Gdybym musiała przebywać nieustannie w mieszkaniu, wyrzuty sumienia zjadłyby mnie żywcem.

Byłam okropna, bo zamiast się cieszyć, że mam w końcu przy sobie swojego ukochanego. Zastanawiałam się wyłącznie, jak ukryję przed nim swoje wtorkowe spotkania, z których za nic, nie potrafiłam zrezygnować. To było po prostu silniejsze ode mnie. Uzależniało, jak popularne używki. A ja zbyt łatwo ulegałam nałogom.

Nie miałam pojęcia, jak będę w stanie udawać przed Karlem, że wszystko jest w porządku i jestem szczęśliwa. Skoro w żadnym wypadku, tak nie było. Życie zaczęło mnie przytłaczać, a kłamstwa, którymi go nieustannie karmiłam, zaczynały nie dawać mi, ani chwili wytchnienia.

Gdy przez większość dni tygodnia, nie było go w domu. Łatwiej mi było stwarzać pozory, że wszystko świetnie się układa. Teraz czekało mnie, dużo większe wyzwanie. Coraz bardziej się obawiałam, że nie będę w stanie mu sprostać. I choć wydawać by się mogło, że najlepszym wyjściem byłoby nasze rozstanie. Ja nie dopuszczałam nawet do siebie tej myśli. Karl był mi nadal potrzebny. Był jednym mężczyzną, którego obdarzyłam bezgranicznym zaufaniem i mimo, że nikt w to pewnie by nie uwierzył. Chciałam się przy nim zestarzeć, a być może nawet założyć rodzinę. Na jakiś sposób, naprawdę go kochałam. Choć nie była to już ta sama miłość, jak na początku. Naiwnie wiązałam z nim swoją przyszłość, mimo świadomości, że prędzej, czy później i tak go stracę. Nigdy na niego nie zasługiwałam, o czym los na pewno mi kiedyś przypomni.

Wciąż przed oczami, mam wydarzenia sprzed dokładnie tygodnia. Kiedy to kompletnie mnie zaskakując, po prostu się mi oświadczył. Pełen wiary i nadziei, że to najlepszy do tego moment, którego nie mogłam się już doczekać. A ja zamiast przyznać się do tego, że od blisko roku. Regularnie zdradzam go z jego przyjacielem z drużyny i nawet w jednym procencie nie zasługuję na jego miłość i dobroć. Zwyczajnie je przyjęłam, nie potrafiąc wyznać mu swoich okropnych czynów i pozbawić resztek złudzeń, że na tym świecie liczą się, jeszcze jakieś wartości i istnieje prawdziwa i niczym nie skażona miłość.

Karl był przekonamy, że jestem tą jedyną i chce spędzić ze mną resztę swojego życia. Kochał mnie, jak nikogo innego. Wielokrotnie słyszałam od niego, że jestem miłością jego życia. Jeszcze jakiś czas temu, byłam dokładnie takiego samego zdania, co do niego. Poznając go, przed blisko czterema laty. Również myślałam, że będzie dla mnie tym jedynym. Był w końcu moim wymarzonym ideałem, którego od zawsze szukałam. Czuły, troskliwy, romantyczny, kulturalny, dobry, wyrozumiały. Mogłam tak wymieniać w nieskończoność. Nikogo lepszego od Karla, zwyczajnie nie mogłam spotkać. Praktycznie się nie kłóciliśmy, a nawet jeśli to chwilę potem, któreś za to przepraszało i puszczaliśmy to w niepamięć.

Mieliśmy podobne zdanie w większości spraw. Ten sam gust, jeśli chodzi o jedzenie, filmy, muzykę, zainteresowania. Mogliśmy rozmawiać ze sobą godzinami. 

Pamiętam, jak bardzo o mnie zabiegał od samego początku. Nie zrażając się moim dystansem, ani powściągliwością.

Poznaliśmy się przypadkiem w jednej z Oberstdorfskich kawiarni. Spędzałam akurat w niej swój wolny czas, zaczytana w kolejnym romansie. Zakupionym w księgarni, położonej tuż obok kawiarni. Od zawsze byłam romantyczką, czekającą na swojego księcia, jak któraś księżniczka z bajek Disneya. Które w dzieciństwie nałogowo, wręcz oglądałam. Byłam zbyt naiwna i łatwo wierna. Przez co nie potrafiłam znaleźć sobie, żadnego godnego kandydata. Aż do tamtego dnia. Szkoda tylko, że kiedy nareszcie go znalazłam, pojawił się także czarny charakter, który nieustannie sprowadzał mnie na złą drogę, kusząc do złego.

Nasze pierwsze spotkanie z Karlem, nie było zbyt fortunne. Pochłaniałam kolejne strony książki, zatracając się w losach bohaterów. Gdy niespodziewanie, ktoś wylał na mnie i moją nową książkę. Czarną, mocną kawę. Byłam wściekła i nie trafiały do mnie, żadne słowa przeprosin. Nie interesowało mnie, że Karl obiecał pokryć wszelkie koszty poniesionych przeze mnie strat, a nawet odkupić książkę. Wyszłam stamtąd oburzona, obdarzając go bardzo nieprzychylnym spojrzeniem. Z nadzieją, że nigdy więcej go nie spotkam. Będąc pewna, że zrobił to celowo. Znajdując sobie, wyjątkowo kiepski sposób na podryw.

Ale on nie ustąpił. Biegł za mną, przez blisko pół drogi do mojego ówczesnego mieszkania. Przepraszając i zarzekając się, że zrobił to przypadkowo i nie było w tym żadnej celowości. W końcu mu uwierzyłam i w ramach przeprosin, dałam się zaprosić na kolejną kawę, następnego dnia. Na jednej się nie skończyło. Zaczęliśmy się spotykać regularnie. Odkrywając, jak wiele mamy ze sobą wspólnego. Choć na pozór, byliśmy od siebie kompletnie różni. Spędzaliśmy ze sobą, praktycznie cały nasz wolny czas. Coraz lepiej się poznając. Aż po ponad miesiącu naszej znajomości, zaprosił mnie na randkę. Długo się wahałam nad tym, co zrobić. Bojąc, że nic z tego nie wyjdzie. Ale w końcu się zgodziłam. Nie pożałowałam. Była cudowna i niezapomniana. Potem wszystko potoczyło się w błyskawicznym tempie i ani się nie obejrzałam, a zostaliśmy parą. Każdy był pod wrażeniem, jak świetnie się nam układało. Byliśmy ze sobą szczęśliwi. Nawet niektórzy koledzy z jego drużyny, wprost mu zazdrościli takiego związku, gdy tylko mnie im przedstawił. Właściwie wszyscy, poza jednym. Tak samo, jak moje koleżanki z pracy.

Lata powoli upływały, a my wciąż czuliśmy się, jak na samym początku naszego związku. Nawet decyzja o wspólnym zamieszkaniu, tego nie zmieniła.

Dlaczego więc, nagle i niespodziewanie zaczęło mi czegoś brakować? Dlaczego zapragnęłam, czegoś nieznanego i kompletnie zakazanego? W dodatku z kimś, kto był zupełnym przeciwieństwem, mojego kochanego Karla.

Głośna i irytująca melodyjka budzika, wyrywa mnie z wspomnień. Jak najszybciej staram się go wyłączyć, aby nie obudził śpiącego chłopaka. Gdy mi się to udaje, kończę z wracaniem do przeszłości i zaczynam się przygotowywać do kolejnego dnia pracy.

Byłam zastępcą menadżera w jednym z miejscowych hoteli. Mimo, że i tak wykonywałam większość obowiązków, należących do niego. Moja praca miała wiele wad, ale i zalet. Jak chociażby, nadawała mi idealne miejsce do spotkań z moim kochankiem. Nawet w moich własnych myślach, brzmiało to potwornie. Zapewne, gdyby większość osób poznało prawdę. Miałoby mnie za wyrachowaną i pozbawioną skrupułów. Chociaż, może właśnie taka byłam? Gdyby było inaczej, już dawno zakończyłabym to i przyznała się do wszystkiego Karlowi, błagając go o wybaczenie i danie mi, jeszcze jednej szansy. Natomiast ja zamiast tego, już odliczałam godziny do naszego dzisiejszego spotkania z pozbawionym moralności, tak samo jak ja człowiekiem.

Biorę gorący prysznic, starając się uciszyć swoje sumienie, które do tej pory bez większych efektów, starało się mnie powstrzymać przed popełnieniem kolejnego błędu, który zniszczy kiedyś, mój idealny świat.

Następnie wcieram w swoje ciało, ulubiony balsam o zapachu wanilii. W dodatku zakładam komplet koronkowej, czarnej bielizny. Kupionej niedawno, specjalnie na ten dzień. Wiedząc, że dziś ktoś będzie się zachwycał moim wyglądem w niej.

Każdego innego dnia, stawiałam na prostą i zwykłą. Pozbawioną, jakiś wymyślnych ozdób. Ale dziś był w końcu, mój ulubiony dzień tygodnia, który jak zawsze niósł za sobą obietnicę rozkoszy i niesamowitych doznań. Wkładam na siebie, krótszą nim zazwyczaj sukienkę, a zwieńczenie mojego stroju, stanowią szpilki na dość sporym obcasie. Modliłam się, aby Karl nie obudził się przed moim wyjściem. Gdyby mnie zobaczył, na pewno nie uniknęłabym pytań o swój strój. Przecież on kompletnie nie leżał w moim stylu, a przynajmniej tak było w przeszłości. Nie przywykł on więc, do oglądania mnie w kuszących i rozbudzających wyobraźnie ubraniach. Dlatego, aby uniknąć nie wygodnych pytań. Od dawna już miałam w swoim biurze, komplet zwykłych ubrań, w których wracałam do domu, po każdym wtorkowym spotkaniu. Składający się ze zwykłych jeansów i zwiewnej bluzki z marynarką do kompletu. Robiłam wszystko, aby nikt nie nabrał, choćby najmniejszych podejrzeń, co do mojej wierności.

Wchodzę do kuchni z zamiarem zrobienia mu śniadania. Ze świadomością, że to nawet w najmniejszym stopniu, nie zrekompensuje mojemu narzeczonemu, tego czego się znowu dzisiaj dopuszczę. Chciałam jednak, w jakiś sposób wywołać na jego twarzy uśmiech i pokazać, że wciąż mi na nim zależy. Po przygotowaniu posiłku, układam wszystko na stole, wraz z karteczką, w której życzę mu miłego dnia i informacją, że wrócę dziś później. Za co go przepraszam i obiecuję, że resztę wieczoru, który pozostanie spędzimy razem.

Okłamywałam Karla, że to właśnie we wtorki mam najwięcej pracy i zawsze muszę zostawać po godzinach. Aby dostać nareszcie, upragniony awans.

W rzeczywistości kończyłam pracę o równej szesnastej i zamiast do domu, udawałam się do pokoju hotelowego z numerem 123. Zawsze tego samego, który zawsze stał pusty i do którego posiadałam klucz. Aby na blisko dwie godziny, zapomnieć o bożym świecie. Zatracając się w namiętnych pocałunkach i przyjemności, jaką dawał mi jeden z najlepszych przyjaciół Karla. Może to właśnie tutaj, leżało źródło naszego problemu? W moim związku, od zawsze brakowało tylko jednego. Pasji i namiętności. Nasze zbliżenia z Karlem, choć były przyjemne. Nigdy nie niosły za sobą, żadnych fajerwerków, czy czegoś wyjątkowego. Nie przeszkadzało mi to, dopóki przypadkiem nie zasmakowałam, czegoś kompletnie innego przed blisko już rokiem.

Ostatni raz, pociągam swoje usta czerwoną i wyraźnie odznaczającą się od reszty makijażu szminką. Robiłam to wszystko z premedytacją. Aby ten drugi mężczyzna w moim życiu, nie mógł oderwać ode mnie wzroku. Aby mnie pragnął, tak samo mocno, jak zawsze. I z utęsknieniem czekał, tak samo mocno, jak ja na kolejny tydzień.

O równej siódmej trzydzieści, opuszczam mieszkanie. Czując, jak ogarnia mnie ta sama ekscytacja, która pojawiała się tylko wtedy, kiedy wypadał, taki dzień jak ten.

______________

Dopiero po napisaniu rozdziału, zorientowałam się, że nie ma w nim, ani jednego dialogu. Mam nadzieję, że nikomu to zbytnio nie przeszkadza. Po prostu chciałam, aby początkowe rozdziały były wprowadzajcącymi i przybliżały przeszłość bohaterów oraz wydarzenia, które doprowadziły do obecnej sytuacji.