Rozdział 8

Wpatruję się niepewnie w Markusa, który jest wyraźnie rozbawiony, całą tą rozgrywającą się sytuacją i moją niezręcznością. Bawi go moja dezorientacja i niewiedza w jakim celu się u nas pojawił. Przez co, moja złość na niego z każdą sekundą, tylko się zwiększa. Nie znosiłam czegoś nie wiedzieć i pozostawać w niepewności. Co w relacji z osobą siedzącą praktycznie naprzeciwko mnie, było nieuniknione.

Nieoczekiwanie Karl, kładzie swoją dłoń na mojej. Zapewne próbując mnie uspokoić, kiedy dostrzega że obecność jego przyjaciela jest mi wyraźnie nie na rękę. Uśmiecham się do niego delikatnie i splatam ze sobą nasze dłonie, ku wyraźnemu niezadowoleniu naszego gościa. Nie wiem, na co on liczył zjawiając się tutaj i próbując po raz kolejny, wywrócić mój świat do góry nogami.

- Napijesz się może czegoś? - proponuję Markusowi, przesłodzonym głosem z udawaną gościnnością. Będąc pewna, że odmówi.

- Z chęcią, wypiłbym jakąś kawę. Najlepiej z mlekiem - patrzę na niego ze zdziwieniem. Doskonale wiedząc, że takiej nie znosi. Była to jedna z niewielu rzeczy, które o nim wiedziałam. Nie miałam dlatego pojęcia, co on odstawiał.

- W porządku. A ty, Karl. Chcesz coś? - pytam swojego narzeczonego. Wstając z kanapy.

- Nie, dziękuję - odpowiada mi. Po czym udaję się do kuchni z zamiarem zrobienia tej kawy.

Dopiero wyciągając mleko z lodówki. Orientuję się, że Markus poprosił o nią w jakimś tylko sobie znanym celu. Zapewne zakładając, że zorientuję się w nieścisłości z jego preferencjami.

Waham się tylko przez moment, po czym biorę do ręki karton mleka, następnie wylewając jego zawartość z premedytacją do zlewu. Chwilę potem, wracam do salonu z udającą zaskoczenie miną.

- Niestety mleko się skończyło. Karl, mógłbyś zejść na dół, do tego sklepu na rogu? Powinien być, jeszcze otwarty. W końcu Markus, tak bardzo liczył na tą kawę - proszę go. Mając nadzieję, że się zgodzi i nie będzie niczego podejrzewał.

- Dziwne. Jeszcze rano byłem pewien, że jest prawie całe. Ale jasne, nie ma problemu - podnosi się ze swojego miejsca z uśmiechem, całując mnie delikatnie w policzek. Następnie w mgnieniu oka, wychodząc z mieszkania.

- Już myślałem, że się nie zorientujesz. O co mi chodziło - Markus, podchodzi do mnie. Obejmując mnie w talii. Gdy tylko zamykają się drzwi za Karlem.

- Czy ty jesteś normalny? Co ty najlepszego wyprawiasz? - naskakuję na niego. Odsuwając się.

- Chciałem pobyć z tobą chwilę sam. Cholernie się stęskniłem - łapie mnie za rękę i przyciąga do siebie. Z zamiarem pocałowania.

- Chyba ci jasno ostatnio powiedziałam, że z nami koniec. Puść mnie. Prosiłam, abyś zostawił mnie w spokoju - próbuję mu się wyrwać, ale mi się to nie udaje.

- Sama nie wierzysz, w to co mówisz - na powrót przyciąga mnie do siebie i wpija się w moje usta. A ja, jak ostatnia kretynka, nie potrafię mu się oprzeć i wbrew swoim słowom odwzajemniam jego pocałunek.

Całujemy się, kompletnie zapominając że Karl może wrócić w każdej chwili. Ale nie potrafiłam tego przerwać, zbyt mocno mi tego brakowało w ostatnim czasie. W jego obecności, traciłam zwyczajnie rozum. Narażając się na odkrycie przez kogoś, że nasza relacja jest zdecydowanie zbyt zażyła.

- Wytłumaczysz mi w czym niby mam ci pomóc? - pytam, gdy odzyskuję zdrowy rozsądek i przerywam nasze, coraz zachłanniejsze pocałunki. Które z każdą sekundą było, jeszcze trudniej przerwać.

- Dowiesz się, jak wróci Karl. Nie będę tego, dwa razy powtarzał. Jest to jednak coś, co umożliwi nam wspólne spotkania przez jakiś czas, bez potrzeby ich ukrywania - odpowiada mi spokojnie, kompletnie nie przejmując się tym, co wyprawiamy za plecami jego przyjaciela.

- Myślisz, że się na to zgodzę? Nie mam zamiaru, znowu wplątać się z tobą w żaden romans - mówię, patrząc mu prosto w oczy.

- Clara, kiedy ty w końcu zrozumiesz, że nie chodzi mi wyłącznie o romans? Ja naprawdę myślę o tobie poważnie. Dlatego chcę, abyśmy się lepiej poznali i żebyś uwierzyła, że chciałbym stworzyć z tobą coś trwałego - szokują mnie jego słowa. Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek zdobędzie się na takie wyznania.

- Jak ty to sobie wyobrażasz? Naprawdę do ciebie nie dociera, że jestem narzeczoną twojego przyjaciela i w przyszłości zostanę jego żona. A to co mu robimy, to najgorsze świństwo - podchodzę do okna, wyglądając przez nie, starając się uspokoić swój przyśpieszony oddech.

- A ty kiedy w końcu zrozumiesz, że go nie kochasz? Ile się jeszcze będziesz okłamywać? Gdyby było inaczej, do niczego między nami, nigdy by nie doszło. Poza tym, nie wiesz o tylu rzeczach. Które zmieniają bardzo wiele - odpowiada mi tajemniczo. Kompletnie nic z tego nie rozumiem.

- O czy ty mówisz? Co zmienia bardzo wiele? - próbuję się dowiedzieć, ale naszą rozmowę przerywa odgłos otwieranych drzwi wejściowych. Oznaczający, że wróciła osoba, która powinna być dla mnie tą najważniejszą.

Po zaparzaniu tej nieszczęsnej kawy i dolaniu do niej dużej ilości mleka, zakupionego przez Karla. Wracam do salonu, aby poznać w końcu ten wspaniałomyślny plan Markusa.

- Możemy w końcu przejść do rzeczy? Zrobiło się późno, a ja muszę jutro wstać rano do pracy - informuję dwójkę siedzącą w salonie, chcąc mieć za sobą tą rozmowę.

-Już wszystko wyjaśniam. Widzicie, wielkimi krokami zbliżają się urodziny mojej mamy. Ostatnio wspólnie z moimi bliskimi ustaliliśmy, że przygotujemy jej przyjęcie niespodziankę. W dodatku padło na to, że to ja mam zająć się jego zaplanowaniem. Pomyślałem więc, że to Clara mogłaby się zająć jego organizacją w swoim hotelu. To idealne miejsce, jest tam w końcu restauracja. W dodatku zaproszeni goście, mieliby gdzie potem spać, a mama do samego końca nie domyśliłaby się, o co chodzi. A mi milej by było z myślą, że zajmuje się tym ktoś, kto zna się na rzeczy i w dodatku jest kimś znajomym i godnym zaufania. Łatwiej byłoby mi także, ustalić szczegóły. Pomożesz mi? - kończy patrząc na mnie z wyczekiwaniem. Nie mam pojęcia, co odpowiedzieć. Zaskoczył mnie. W życiu, nie spodziewałam się czegoś takiego. Pewna byłam tylko, że sam zgłosił się na ochotnika w organizacji tej uroczystości. Nikt przy zdrowych zmysłach, nie powierzyłby mu tak odpowiedzialnego zadania. A szczególnie osoby, które doskonale go znają.

- To nie jest takie proste, jak myślisz. Ja jestem tam tylko pracownikiem i o niczym praktycznie nie decyduję. Po pierwsze muszę sprawdzić, czy akurat w tym dniu, będzie wolny termin. Nie wszystko zależy ode mnie, a przede wszystkim, to nie ja jestem menadżerem. Tylko Sebastian. Więc to z nim, prawdopodobnie byś współpracował. Zacznijmy od tego, kiedy w ogóle twoja mama ma urodziny? - wyjaśniam, wcale nie będąc optymistycznie nastawiona do tego pomysłu. Nie chciałam na nowo, spędzać czasu w jego towarzystwie. To do niczego dobrego mnie na pewno nie doprowadzi.

- Siódmego czerwca. Clara, proszę cię, spróbuj mi pomóc. Bardzo mi na tym zależy - do reszty, zaskakuje mnie jego odpowiedź. On naprawdę o coś prosił. Nie żądał, a właśnie poprosił.

- Skarbie, ale sama nieraz mówiłaś, że to i tak ty wykonujesz większość jego obowiązków. Więc nie powinno być z tym problemu. Ten głupek Sebastian, na pewno z chęcią oddałby tobie ten obowiązek, należący do niego. Tylko przecież tego samego dnia, są też twoje urodziny - Karl odzywa się po raz pierwszy od dłuższego czasu. Przypominając mi istotną kwestię. Wzbudzając tym równocześnie zaciekawienie u Markusa.

- Naprawdę masz tego dnia urodziny? - nasz gość nie dowierza. Nie mając do tej pory o tym najmniejszego pojęcia.

- Tak. Ale to bez znaczenia. Zresztą i tak rzadko kiedy je obchodzę. Muszę się jednak, nad tym wszystkim poważnie zastanowić. Przyjdź jutro do mnie do pracy. Wtedy dam ci ostateczną odpowiedź - zwracam się do Markusa. Sama nie wiedząc, czy to dobry pomysł, abym jutro znowu przebywała w jego towarzystwie i to w dodatku sam na sam. Byłam pewna, że to nie skończy się dobrze. On będzie próbował, znowu przywrócić poprzedni stan naszej relacji, a ja nie będę potrafiła się mu oprzeć, biorąc pod uwagę moje uczucia do niego. Co skończy się kiedyś, jakąś katastrofą.

Kończę tą dziwną rozmowę, zostawiając Karla i Markusa samych. Wykręcając się zmęczeniem. Nie byłam w stanie przebywać dłużej z nimi dwoma w jednym pomieszczeniu. Udaję się do sypialni, nie wiedząc co mam ze sobą zrobić. Przerastała mnie powoli, ta skomplikowana sytuacja w jakiej się znalazłam. Sama nie wiedziałam, czego tak naprawdę chcę. Z jednej strony, bałam się cokolwiek zmienić, ale z drugiej obecny stan, także mi nie odpowiadał. Miałam powoli, wszystkiego serdecznie dość. Doskonale wiedziałam, że najuczciwszym i najlepszym dla mnie rozwiązaniem, byłoby wyznanie prawdy Karlowi i nasze rozstanie. A także, trzymanie się z daleka od Markusa. Nie potrafiłam jednak się na to zdobyć. Nie chcąc po prostu, zostać sama. Byłam skończoną egoistką i na pewien sposób, potrzebowałam ich obu.

W końcu, nikt nie rozumiał mnie tak, jak mój narzeczony. Zawsze był moim oparciem i wsparciem. Mogłam na niego liczyć w każdej sytuacji. Był jedną z najważniejszych dla mnie osób. Dlatego nie wyobrażałam sobie jego straty. A Markus obudził we mnie uczucia, jakich nigdy wcześniej nie czułam. Kochałam go, choć wcale nie chciałam tej miłości. Zwyczajnie się jej bojąc.

Po pewnym czasie, Markus opuszcza nasze mieszkanie, a Karl pojawia się przy mnie.

- Nie spodziewałem się, że naprawdę będziesz rozważała chęć pomocy jemu. Byłem pewny, że odmówisz - patrzy na mnie z nieukrywanym zaskoczeniem.

- Jeszcze się nie zgodziłam. W każdej chwili, mogę powiedzieć, że nic z tego - informuję go, próbując brzmieć przekonująco. Mimo, że z każdą minutą, byłam coraz bardziej skłonna zaakceptować prośbę Markusa.

- Clara, proszę cię. Zgódź się, może dzięki temu przestaniecie się, aż tak nie lubić. Zresztą dla ciebie, to też szansa do wykazania się. Pokaż w końcu wszystkim, że dużo bardziej zasługujesz na to stanowisko niż Sebastian - poczucie winy, co do mojego zachowania. Znów daje o sobie znać. Gdyby Karl tylko wiedział, co tak naprawdę czuję do jego przyjaciela.

- Niczego nie obiecuję, ale się postaram. Nie licz jednak na cud. Na pewno, nie zostaniemy ze sobą najlepszymi przyjaciółmi - próbuję zachować jakieś pozory, co do mojej relacji z Markusem. Udając, że wcale nie jestem zachwycona perspektywą pomocy.

- Nawet o tym nie marzę. Sukcesem będzie, jak zaczniecie się dogadywać - zaczyna się śmiać, przytulając mnie do siebie i całując w czubek głowy.

Przez chwilę, znów jest między nami, jak kiedyś. Gdy wszystko było dobrze, a ja nie dążyłam sukcesywnie dzień po dniu do rozpadu naszego związku. Trwamy tak przez jakiś czas, milcząc. Dopiero dźwięk przychodzącej wiadomości w telefonie Karla. Psuje wyjątkowość i magiczność tej chwili.

Zastanawiam się, kto mógł napisać do niego o tak późnej porze. Ale nie otrzymuję na to odpowiedzi, ponieważ błyskawicznie odsuwa się ode mnie i wychodzi z pokoju. Zostawiając samą, bez właściwie żadnego słowa wyjaśnienia. Kompletnie nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. Zachowanie Karla, stawało się coraz dziwniejsze, a ja z każdym dniem bałam się jeszcze bardziej, poznać powód, jaki się za nim krył.

Następnego dnia, gdy zbliża się południe. Słyszę, delikatne pukanie do drzwi mojego gabinetu. Domyślam się, kto znajduje się po ich drugiej stronie.

- Przyszedłem. Tak, jak prosiłaś - spoglądam na Markusa, który siada na przeciwko mnie. Bez żadnego słowa zaproszenia.

- Nawet jesteś punktualnie, co nie jest do ciebie podobne. Czyżbyś ostatnią noc spędził samotnie bez żadnego towarzystwa, które mogłoby umilić ci te nocne godziny?- stwierdzam z uszczypliwością.

- Daruj sobie te insynuacje. Doskonale wiesz, że z tym ostatnio skończyłem. Poza tym, jeśli na czymś mi zależy, to mogę być nawet przed czasem. To tak w kwestii mojej punktualności. Przechodząc jednak do rzeczy, podjęłaś już decyzję? - pyta z uśmiechem.

- Tak. Zdecydowałam, że ci pomogę. Ale nie licz na nic więcej. To tylko przysługa. Między nami do niczego więcej nie dojdzie - całą noc nad tym wszystkim rozmyślałam i postanowiłam, że nie zaryzykuję. Nie potrafiłam zaufać Markusowi, że jego intencje i uczucia są szczere.

- Clara, dlaczego ty się tak przed tym bronisz? Nie widzisz, że naprawdę się zmieniłem? - nie odpuszcza. Próbując mnie przekonać do swoich racji.

- Jeszcze pytasz, dlaczego się bronię? Bo może mam narzeczonego, który jest równocześnie twoim przyjacielem do cholery. Poza tym, jakoś nie sądzę, że jesteś dobrym materiałem do stworzenia związku - podnoszę głos, przedstawiając mu swoje największe obawy.

- Nie zawsze mamy wpływ na nasze uczucia. Mi także jest trudno, ale Karl wcale nie jest taki idealny, jak myślisz - nie rozumiem jego ostatnich słów. Zapewne są one, nic nie warte i nie mają w sobie żadnego pokrycia.

- Zakończmy ten temat i skupmy się lepiej na tym, po co tutaj jesteśmy. Na ile osób ma być to przyjęcie? - próbuję zapobiec kłótni. Starając się sprowadzić na inny tor naszą rozmowę. Przechodząc do spraw zawodowych.

- To może poczekać. Najpierw obiecasz, że dasz mi szansę - wstaje z zajmowanego miejsca i podchodzi do mnie. Opierając dłonie po obu stronach mojego krzesła. Wyraźnie górując nade mną.

- Zapomnij. Nie wierzę ci i nigdy nie zaufam. Nie zniszczę swojego życia dla twojej chwilowej zachcianki. Nie jestem, aż tak naiwna - nadal upieram się przy swoim.

- Jaka ty jesteś uparta. Co mam zrobić, abyś mi uwierzyła? Ogłosić całemu światu, że myślę tylko o tobie? - coraz bardziej zbliża swoją twarz do mojej, ściszając głos. A ja mimowolnie, wstrzymuję oddech.

- Nic nie musisz robić, bo to nie ma sensu - mówię, coraz mniej przekonująco. Nie potrafiąc racjonalnie myśleć, gdy jest tak blisko.

- Mam na ten temat inne zdanie - niweluje ostatnie centymetry, dzielące nasze usta od siebie. Łącząc je w czułym pocałunku. Zdecydowanie innym od tych, które najczęściej miały między nami miejsce. Na przekór samej sobie i swoim słowom sprzed momentu, przyciągam go do siebie bliżej. Zaprzeczając tym samym, wszystkiemu co powiedziałam.

- Twoja reakcja, tylko utwierdza mnie w tym przekonaniu. Daj mi czas do swoich urodzin i odbycia się tego przyjęcia. Wtedy podejmiesz ostateczną decyzję. Jeśli cię nie przekonam, dam ci na zawsze spokój. Jeśli jednak mi się uda, powiemy o wszystkim Karlowi i spróbujemy ze sobą być, zgoda? - pyta, a ja po prostu ulegam. Kiwając głową na znak zgody. Nie wiem, co we mnie znowu wstąpiło, że tak po prostu na to przystałam. Przecież to było szaleństwo w najczystszej postaci. To się zwyczajnie nie mogło udać. 

Po chwili całujemy się bez opamiętania, coraz bardziej spragnieni swojej wzajemnej bliskości. Co ma fatalne konsekwencje. Drzwi od mojego gabinetu się otwierają, a osoba która w nich staje. Jest kompletnie zszokowana widokiem, jaki zastaje. Mogłam przewidzieć, że kiedyś to się, tak właśnie skończy.