Rozdział 18

Od dłuższej już chwili, próbuję otworzyć oczy, ale ostre i rażące światło, skutecznie mi to uniemożliwia. Kiedy wzrok przyzwyczaja się nareszcie do jasności. Rozglądam się niepewnie po wnętrzu. Wyjątkowo sterylnej, nie za dużej szpitalnej sali. Próbując przypomnieć sobie, dlaczego w ogóle się tutaj znalazłam oraz, co było tego przyczyną. Jednakże silny ból głowy i większej części mojego ciała, nie pozwala mi się skupić na myśleniu. W głębi siebie, czuję jednak, że stało się coś bardzo złego. Coś, co będzie miało, bardzo przykre konsekwencje. 

Białe ściany i kilka mebli w tym samym kolorze. Rozstawione w różnych częściach pomieszczenia. Nadawało mu, wyjątkowo nijaki i dość ponury, jak dla mnie wystrój. Przebywanie w tym miejscu, źle wpływało na moje i tak fatalne samopoczucie.

Spoglądam w bok, gdzie stoi puste łóżko. Przykryte jedynie białą pościelą. A następnie na okno, przez które przebijają się ciepłe promienie słońca. Staram się wydedukować, jaki może być dzień tygodnia. Ale na nic się to nie zdaje. Nie mam bladego pojęcia, ile byłam nieprzytomna. W dodatku byłam tutaj, całkiem sama. Nie było nikogo, kto mógłby odpowiedzieć na moje niecierpiące zwłoki pytania. Co dodatkowo wprowadzało mnie w jeszcze większy niepokój. Jestem kompletnie zdezorientowana. Spoglądam na swoją prawą rękę, na której znajdują się liczne szwy i welfron, który prowadzi do kroplówki stojącej przy łóżku. Byłam przerażona wyglądem swojego przedramienia, które niemal w całości ucierpiało. Z pewnością zostaną na nim okropne blizny. Nawet nie chciałam teraz o tym myśleć.

Lewa za to jest unieruchomiona, a ból z nadgarstka promieniuje, aż do ramienia. Czułam się okropnie, jak jeszcze nigdy przedtem. 

Odsuwam delikatnie na bok kołdrę, którą byłam przykryta. Nie wiedząc, czego mogę się spodziewać. Dostrzegam pokaźną ilość opatrunków i bandaży oraz przypiętych kabli od aparatur monitorujących życie.

Próbując się nieznacznie, podciągnąć wyżej na łóżku, czuję olbrzymi ból w klatce piersiowej. Dlatego też, natychmiast zaprzestaję próby, jakiegokolwiek poruszania. Byłam okropnie obolała i zupełnie bezsilna. Wpatruję się bez większego celu w sufit, a wspomnienia powoli do mnie powracają. Zaczynam sobie przypominać, wydarzenia feralnego dnia. Wszystko układa się w jedną, spójną całość. Wraca do mnie rozmowa z Mią, jej wyjawienie mojego sekretu, kłótnia z Markusem, jego okrutne i niesprawiedliwe słowa. Które do tej pory, bolą tak samo, a na końcu najgorsze. Potrącenie przez samochód. Na nowo odtwarzam to traumatyczne zdarzenie. Starając się przypomnieć sobie, jak najwięcej szczegółów. Co wcale nie było łatwe. Wszystko związane z wypadkiem, było przykryte gęstą mgłą. Jakby mój mózg, próbował wyrzucić z siebie to wydarzenie. 

Z przerażeniem spoglądam na swój brzuch, nie mając pojęcia co z dzieckiem. Które z dnia na dzień, stało się dla mnie najważniejsze. Nie wiedziałam nawet, czy ono w ogóle, jeszcze istnieje. Łzy mimowolnie cisną mi się do oczu, kiedy przez myśl przebiega mi najgorsze. Ja po prostu, nie mogłam go stracić. Nie teraz, gdy bezgranicznie je pokochałam i zaczęłam wyczekiwać jego przyjścia na świat. To nie mogło się tak skończyć. Chciałam je urodzić, patrzeć na to, jak się rozwija, rośnie. Być obecna w każdym najważniejszym momencie jego życia. Sprawdzić się w roli matki i zapewnić swojemu dziecku, wszystko co najlepsze.

Po niedługim czasie, spędzonym na rozmyślaniu nad moim życiem.

Drzwi od sali się otwierają. Do środka wchodzi, ubrany w biały kitel mężczyzna w średnim wieku. Przypatrujący mi się z ledwie zauważalnym uśmiechem. Domyślam się, że to lekarz. 

- Witamy z powrotem wśród nas, pani Claro. Dobrze, że się pani w końcu obudziła. Jak się czujemy? - pyta, podchodząc do mnie. Przeglądając przy okazji moją kartę i coś w niej zapisując. 

- Bywało lepiej. Ale to dla mnie teraz nieważne. Proszę mi powiedzieć, co z moim dzieckiem? Błagam, niech pan mi powie, że wszystko z nim w porządku - mój głos jest zachrypnięty, brzmi zupełnie inaczej niż zazwyczaj. Jakby nie należał do mnie. 

- To będzie trudne, co teraz powiem. Bardzo mi przykro. Robiliśmy wszystko, co w naszej mocy. Ale nie udało się go uratować - mężczyzna patrzy na mnie z jawnym współczuciem. Gdy dociera do mnie sens jego słów, zaczynam głośno płakać. Nie potrafiąc pogodzić się z otrzymaną wiadomością. Nie chciałam jej dopuścić do swojej świadomości. 

- To nie może być prawda. Dlaczego to musiało spotykać właśnie je? Przecież ono, nie było niczemu winne. To wszystko moja wina, to przeze mnie jego już nie ma - wpadam w histerię, nie potrafiąc się uspokoić. Cierpienie po tej stracie, było za silne.

Nie zważałam już na nic. Nie obchodziło mnie, że ledwo mogę oddychać, przez olbrzymi ból górnej partii ciała, wywołany płaczem.

- Bardzo proszę o spokój. Wiem, że to trudne, ale nadal jest pani w ciężkim stanie. Znajdowała się pani, kilka razy na granicy życia i śmierci. Musieliśmy nawet, podjąć próbę reanimacji. Operacja mająca na celu, zatrzymanie krwotoku wewnętrznego. Trwała kilka, bardzo długich godzin. Powoli traciliśmy nawet nadzieję, że uda się panią uratować. Na szczęście opanowaliśmy sytuację i ustabilizowaliśmy stan organizmu. Spotkała panią olbrzymia tragedia, ale na rozpacz przyjdzie jeszcze czas. Teraz musi pani, przede wszystkim odzyskać w pełni sprawność i zdrowie. Złamane żebra, będą potrzebowały trochę czasu. Tak samo, jak zwichnięta kostka i nadgarstek. Nie może się pani teraz, pogrążyć w rozpaczy i poddać.

To i tak, nic nie zmieni. Proszę mi zaufać. Mam poprosić pielęgniarkę, aby przyniosła coś na uspokojenie? Albo szpitalnego psychologa, aby przyszedł na rozmowę? Jego pomoc może być bardzo przydatna - kręcę przecząco głową. Nie chciałam ani spać, ani być otumaniona przez niepotrzebne leki. Tym bardziej, nie miałam ochoty rozmawiać z kimś zupełnie obcym o moich odczuciach, czy emocjach. Sama musiałam poradzić sobie z tym, co się stało. Wciąż nie docierało do mnie, że znajdowałam się krok od śmierci. Miałam wrażenie, że to tylko jakiś zły sen, z którego za chwilę się obudzę.

- Czy w szpitalu jest ktoś z moich bliskich? - gdy uspokajam się na tyle, że mogę znowu mówić. Pytam lekarza, chcąc zobaczyć kogoś znajomego. Potrzebowałam czyjeś obecności w tym trudnym dla mnie czasie.

- Oczywiście, że tak. Są i to w całkiem pokaźnej ilości. Od trzech dni, okupują korytarz przed tą salą. Nie ruszając się stąd, praktycznie na krok. Zawsze ktoś był tutaj obecny, ani przez chwilę nie była pani sama. Aktualnie jest ich przynajmniej szóstka, a proszę mi wierzyć. Chwilami było ich znacznie więcej - patrzę na lekarza z jawnym szokiem. Nie mając pojęcia, skąd mogło się wziąć tyle osób. Czyżby, aż tak wielu znajomych, przejęło się moim stanem?

- Mógłby pan kogoś poprosić? - proszę, chcąc zobaczyć nareszcie jakąś znajomą twarz. Nie ważne, kogo. Byle był to ktoś, komu ufam i dobrze znam. 

- Za chwilę to zrobię. Muszę ich tylko uświadomić, że nie wejdą tutaj wszyscy na raz. Co będzie pewnie, trudnym zadaniem. Do pani bliskich, nic nie dociera. Wszyscy są wyjątkowo uparci i notorycznie łamali regulamin tego miejsca - mam wrażenie, że personel szpitala nie mógł się doczekać, aż się wybudzę. Nieustannie zmagając się z osobami, oczekującymi na polepszenie mojego stanu. 

Lekarz opuszcza salę, a ja staram się do reszty nie załamać stratą dziecka, aby dodatkowo nie martwić swoich bliskich. Wystarczająco dużo stresu, zapewniłam im w ostatnich dniach. Wieść o moim wypadku i późniejszej walce lekarzy o moje życie, musiały był dla nich olbrzymie trudne do przyjęcia. Nawet nie chcę sobie wyobrażać, co musieli czuć. Za nic, nie chciałabym znaleźć się na ich miejscu. 

Sprawną ręką, ocieram delikatnie łzy z twarzy. Aby żaden z moich bliskich ich nie dostrzegł. Na policzku natrafiając na kolejny opatrunek. Dochodzi do mnie świadomość, że ten wypadek musiał być bardzo poważny i to właściwie cud, że żyję. Nie potrafiłam się jednak z tego zbytnio cieszyć, ponieważ dziecko nie miało tyle szczęścia, co ja. 

Kiedy drzwi ponownie się otwierają, wpatruję się w dwójkę, bardzo dobrze znanych mi osób. Jestem jednak, zszokowana obecnością jednej z nich. Kompletnie nie wiedziałam, co on tutaj robi. 

- Clara, tak się o ciebie bałam. Myśl, że mogłabym cię stracić, była nie do zniesienia - mama podchodzi do mnie z płaczem i chwyta moją dłoń w swoją. Ściska ją mocno, jakby się bała, że wciąż może mnie stracić. Gładzi mnie delikatnie po włosach i przypatruje z niezwykłą uwagą. 

- Nie płacz, jestem tutaj i nigdzie się w najbliższym czasie nie wybieram. Wszystko się jakoś poukłada. Nie denerwuj się już - posyłam w jej stronę, coś na kształt uśmiechu. Starając się ją uspokoić. Moja rodzicielka była w nie najlepszym stanie. Jakby przez ostatnie trzy dni, postarzała się o kilka dobrych lat. Nigdy nie widziałam jej w takim wydaniu. W rozstrzepanych włosach i pogniecionym ubraniu. Mój wypadek, bardzo źle na nią wpłynął. 

Następnie wpatruję się w osobę, nadal stojącą przy drzwiach. Na mężczyznę, który wygląda zupełnie inaczej niż go zapamiętałam. Ma bardzo niepewną minę, wyraźnie nie wie, co powiedzieć i zapewne boi się, że za chwilę wyrzucę go z sali. Przełamuje jednak swój strach i podchodzi bliżej. Stając w niewielkiej odległości od mojego łóżka. 

- Córeczko, nie wiem nawet od czego powinienem zacząć. Przepraszam cię, że tak łatwo odpuściłem i zaakceptowałem, zerwanie naszego kontaktu. Nie powinien był ustąpić i walczyć o naszą relację. Mogłem się nie poddawać i próbować dojść z tobą do porozumienia. Tak długo, aż byś mi wybaczyła, że od was odszedłem. Tak jak zrobiła to Caroline. Przeze mnie, straciliśmy tyle, długich lat. Dopiero w obliczu tej tragedii to zrozumiałem. Kiedy mogłem już nigdy więcej cię nie zobaczyć. Ale teraz zrobię wszystko, aby to naprawić. Clara, chcę być obecny w twoim życiu. Proszę cię, pozwól mi na to - widzę autentyczne łzy w jego oczach. Powoli zaczynam rozumieć, że popełniłam ogromny błąd, zrywając z nim wszelkie kontakty. Rozwód nie wpłynął przecież na jego uczucia do mnie. Nadal byłam jego córką.

Szkoda tylko, że zrozumienie tego, zajęło mi tyle lat. 

- To przede wszystkim moja wina. Gniew doszczętnie odebrał mi rozum w tej kwestii, a potem nie potrafiłam już, przyznać się do błędu. Przepraszam, że tak okrutnie cię traktowałam. Najwyższy czas chyba to naprawić, tato - po raz pierwszy od kilkunastu lat, wypowiadam w jego kierunku to słowo. Wtedy przestaje, panować nad emocjami. Podchodzi do mnie i po prostu zaczyna płakać, a ja razem z nim. Mieliśmy wiele do nadrobienia. Gdy tylko stąd wyjdę, zamierzałam zebrać się na odwagę i poznać jego nową rodzinę.

Tata zdając sobie sprawę, że nie może mnie przytulić, tak samo jak mama przed chwilą. Ściska delikatnie moją dłoń. Natychmiast odwzajemniam ten gest.

- Nie macie nawet pojęcia, ile czasu czekałam. Abyście się pogodzili. Wiem, że wasze zerwane relacje, to też po części moja wina. Gdybym po rozwodzie zachowywała się inaczej i zauważyła, że ja także się do niego przyczyniłam. Może wszystko, inaczej by się wtedy potoczyło - do naszej rozmowy, dołącza mama. Która od kilku dobrych minut, bacznie się jej przysłuchiwała.

- Przestańmy się wszyscy obwiniać. Czasu nie cofniemy. Lepiej skupmy się na teraźniejszości i przyszłości - odpowiada jej tata. Byłam zaskoczona, że potrafią ze sobą normalnie rozmawiać. Widocznie mój wypadek, zmienił bardzo wiele i przyczynił się do czegoś dobrego,przynajmniej w tej kwestii.

Rozmawiam z rodzicami, jeszcze przez jakiś czas. Pytają mnie między innymi o to, jak radzę sobie ze świadomością poronienia, o którym powiedział im lekarz.

Gdy widzą, że to dla mnie, bardzo bolesny temat. Starają się mnie wspierać i obiecują, że zawsze mi pomogą. Jestem im wdzięczna, że nie dopytują ani o rozstanie z Karlem, ani o ojca mojego dziecka. Nie wiedziałam, czy zwyczajnie o wszystkim już wiedzą, czy nie chcą na mnie naciskać. Czekając na dogodniejszy moment na taką rozmowę. 

- Pójdziemy już. Inni też chcą się z tobą zobaczyć. Wpadniemy jutro z samego rana - w pełni popieram ich pomysł, widząc że mama jest na skraju wyczerpania. Powinna, jak najszybciej odpocząć i porządnie się wyspać. 

Moi rodzice żegnają się ze mną, mijając w wejściu z Caroline, Karlem i Andreasem. Którzy niemal od razu, podchodzą do mojego łóżka. Z wielką ulgą, rysującą się na ich twarzach. Widok mojego przyjaciela jest czymś, co ponownie mnie dzisiaj zaskakuje. Zapewne rzucił wszystko, gdy tylko się dowiedział i dołączył do reszty w oczekiwaniu na jakieś wieści.

- Dzięki Bogu. Clara, nie masz nawet pojęcia, co czułam, gdy dowiedziałam się o tym potrąceniu. W dodatku lekarze, początkowo nie dawali ci wielu szans na przeżycie. Myślałam, że zwariuję. Ja nie mogłam cię stracić - Caroline zaczyna szlochać, wtulając się w Karla.

- Nie stracisz mnie. Będziesz się musiała, jeszcze trochę ze mną pomęczyć. Mój czas tutaj się nie skończył - odpowiadam jej, a ona kompletnie się zapomina i mnie przytula. Wywołując spory ból.

- O Boże, przepraszam. Zapomniałam, że nie powinnam - dostrzegając mój grymas na twarzy, przypomina sobie o moich połamanych żebrach.

- Nic się nie stało. Ale wstrzymajmy się na razie z takimi gestami. A wy przestańcie mieć takie grobowe miny i nie patrzcie tak na mnie - zwracam się do Karla i Andreasa, którzy milczą, bacznie mnie obserwując.

- Narobiłaś nam wszystkim, ogromnego strachu. Dobrze, że jesteś już z nami. Wspólnie sobie ze wszystkim poradzimy i we wszystkim ci pomożemy. Pamiętaj, że nie jesteś sama - słyszę zapewnienia Karla.

- Dokładnie, niczym się nie przejmuj, wszystkim się zajmiemy. Ty masz się skupić, wyłącznie nad powrotem do zdrowia i to, jak najszybciej. Nikt w końcu lepiej nie wspiera nas na zawodach niż ty. Dlatego musisz być już niedługo w pełni sprawna - dodaje Andreas. Niemal od razu, wywołując u mnie uśmiech. Od zawsze zarażał mnie swoim optymizmem i potrafił poprawić humor, jednym zdaniem. 

Jego słowa, oczyszczają atmosferę. Po chwili cała trójka, przysuwa sobie krzesła obok mojego łóżka. Rozmawiamy ze sobą ponad godzinę, o wszystkim i o niczym. Wyraźnie unikając tematu mojej ciąży i związku z Markusem. Żadne z obecnych ze mną osób, nie wspomina o nim nawet słowem. Jakby w ogóle nie istniał. W pewien sposób, byłam im wdzięczna. Nie byłam przekona, czy byłabym w stanie o nim rozmawiać. Jego ostatnie zachowanie, wciąż było dla mnie, nie do przyjęcia. Nasza rozmowa już kilka razy odkąd się obudziłam, przebiegła mi przez głowę. Utwierdzając mnie tylko w przekonaniu, że nie łatwo mi będzie o niej zapomnieć i pogodzić się z tym, jak się potoczyła. 

- Pójdziemy już. Powinnaś odpocząć, wpadniemy później - gdy czuję, że opadam z sił. A zmęczenie, samo zamyka mi powieki. Karl jako pierwszy to zauważa.

- Dobrze. Wy także odpocznijcie. Słyszałam, że nie odstępowaliście mnie, praktycznie na krok. Ku zgrozie lekarzy i pielęgniarek. Podobno jesteście niereformowalni. Do zobaczenia - żegnam się z nimi. Patrząc, jak Andreas i Karl opuszczają salę. Jedynie Caroline zostaje na swoim miejscu, bacznie się mi przypatrując.

- Clara, jest jeszcze ktoś. Kto pewnie, bardzo chciałby się z tobą zobaczyć. Jestem na niego cholernie wściekła, zresztą jak chyba każdy. Po tym, jak opowiedział nam, co się wydarzyło na kilka minut przed tym wypadkiem. Zachował się skandalicznie i kompletnie nieodpowiedzialnie. Ale on jest załamany. Przeżył to chyba, najbardziej z nas wszystkich. W końcu był, naocznym świadkiem tego koszmaru. Obwinia się o wszystko i nie ruszył się stąd, od kiedy tylko cię przewieźli po operacji do tej sali. Odchodził od zmysłów, gdy lekarze nie byli w stanie odpowiedzieć, czy z tego wyjdziesz i kazali nam czekać. Nie będę na ciebie nalegała, ale może powinnaś z nim porozmawiać? - czeka na moją decyzję, nie mając zamiaru robić niczego wbrew mojemu postanowieniu. Biję się z własnymi myślami. Nie mając pojęcia, co będzie dla mnie lepsze.

- Poproś go tutaj - mówię w końcu, po dłuższej chwili milczenia. Nie mogłam się chować i uciekać od tego w nieskończoność. Czas było między nami, ostatecznie wszystko wyjaśnić. 

- Dobrze, jak chcesz. Pojadę na chwilę do domu, najpóźniej za półtorej godziny będę z powrotem. Trzymaj się - Caroline wychodzi. Przygotowuję się psychicznie na spotkanie z Markusem. Nie potrafiłam przewidzieć, swojej reakcji na jego widok. Nie byłam nawet pewna, czy będę potrafiła normalnie z nim rozmawiać.

Gdy tylko pojawia się w zasięgu mojego wzroku, zalewa mnie masa przeciwstawnych uczuć. Złość za to, jak przyjął wiadomość o dziecku. Strach o naszą dalszą przyszłość. Przygnębienie z powodu niewiedzy, co się z nami stanie. Ale pod tym wszystkim, była także moja miłość do niego i troska, gdy zauważam w jak złym jest stanie. Tylko, że tym razem, mogło to nie wystarczyć. Nie wiedziałam, czy moje uczucie wystarczy, abym była w stanie mu wybaczyć. 

Podchodzi do mnie bez słowa, zajmując to samo miejsce, co Caroline. Patrzy na mnie z milczeniem, nie potrafiąc niczego powiedzieć. 

- Co ci się stało? - odzywam się pierwsza, dostrzegając sporej wielkości, fioletowy siniak pod jego prawym okiem.

- To nic takiego. Karlowi puściły nerwy, gdy usłyszał tuż przed rozpoczęciem operacji od lekarzy, że twój stan jest krytyczny. Wpadł niemal w szał i zaczął o wszystko mnie obwiniać. Miał rację, w pełni mi się należało. Bo to przeze mnie tu jesteś, a nasze dziecko nie będzie miało szansy się urodzić - widzę, że słowa przechodzą przez jego usta z trudem. Ale nie potrafię mu współczuć. Nie obwiniałam go o swój wypadek. To był nieszczęśliwy zbieg okoliczności, który mógł się wydarzyć niezależnie od tego, jak potoczyłaby się nasza rozmowa. Ale to, że na wszelkie sposoby, próbował wykluczyć możliwość, że zostanie ojcem. Było dla mnie nie do zapomnienia.

- Nasze? Z tego, co pamiętam to się go wyparłeś. Od samego początku, nikt go nie chciał na tym świecie. Aż w końcu bezpowrotnie zniknęło. Problem sam się rozwiązał. Możesz się cieszyć - czuję, jak kilka łez, spływa po moich policzkach.

- Zachowałem się, jak skończony kretyn i idiota. Jak prostak i bezuczuciowy drań.

Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Otrzeźwienie przyszło dopiero w momencie, gdy wyszłaś. Zrozumiałem wtedy, co najlepszego zrobiłem. Dotarło do mnie, że naprawdę będziemy mieli razem dziecko. Wybiegłem za tobą, aby spróbować to naprawić. Chciałem cię przeprosić i zapewnić, że się wami zajmę. Ale nie zdążyłem. Zabrakło mi kilka, cholernych sekund. Które zniszczyły wszystko. Gdybym zdążył i cię zatrzymał, zanim weszłaś na tą przeklętą ulicę. Wszystko byłoby teraz inaczej. Gdy zobaczyłem, jak ulatuje z ciebie życie. Myślałem, że sam tam umrę. Przepraszam cię za wszystko. Do końca życia sobie nie wybaczę, tego co się stało. Clara, błagam cię. Wybacz mi, wszystkie te słowa, które ode mnie usłyszałaś. Kocham cię i nie wyobrażam sobie bez ciebie życia. Spróbujmy ten ostatni raz - łączy ze sobą nasze dłonie. Ale ja swoją, natychmiast wyrywam. Zwyczajnie nie potrafiłam, zapomnieć od tak o tym, co się między nami wydarzyło.

- Nie wiem, czy będę w stanie ci wybaczyć. Jeszcze nikt tak mnie zranił, jak ty wtedy. Na pewno to nie stanie się od razu, a teraz jest to właściwie niemożliwe. Muszę najpierw dojść do siebie, pogodzić się z olbrzymią stratą i uporządkować swoje życie. Przykro mi - widzę, jak moje słowa. Do reszty pozbawiają go nadziei. Nie mogłam jednak, nic na to poradzić.

- Więc, co będzie z nami? To koniec? - patrzy na mnie z przerażeniem w oczach.

- Nie wiem. Ale chyba najlepiej będzie, jak się jednak rozstaniemy. Obydwoje musimy się zastanowić, czego tak naprawdę chcemy. Mamy zupełnie inne spojrzenie na związek i to, jak on powinien wyglądać. Poglądy na życie też mamy całkiem różne. To się chyba nie uda. Przynajmniej nie teraz. Każdy większy, wspólny problem nas przerasta - nie było mi łatwo tego mówić, ale w obecnym stanie. To była najlepsza decyzja. Nie mogłam wrócić do niego, bo niepewność, że taka sytuacja może się znowu powtórzyć, nieustannie by mnie prześladowała. 

- Proszę, daj mi ostatnią szansę. Przysięgam, że nigdy więcej cię nie zawiodę. Potrzebuję cię. Jesteś dla mnie najważniejsza. Kochamy się i wierzę, że możemy być, jeszcze szczęśliwi. Błagam, nie przekreślaj nas ostatecznie - Markus nie ustępuje i nie potrafi pogodzić się z moją decyzją.

- Czasami sama miłość nie wystarczy. Próbowaliśmy, ale nam nie wyszło. Czas się z tym pogodzić. Od początku, zbyt mocno się od siebie różniliśmy. A moja ciąża, obnażyła doszczętnie te różnice. Przykro mi. A teraz proszę, idź już. Chciałabym pójść spać, jestem zmęczona - nie wiem już, który raz walczę ze swoimi łzami. Świadomość naszego rozstania bolała, ale czułam, że to była najlepsza z możliwych decyzji. Innej zwyczajnie, nie mogłam podjąć.

- Nigdy się z tym nie zgodzę. Nie odpuszczę i będę się starał, odbudować twoje zaufanie i naprawić to, co zniszczyłem. Nie poddam się, tak łatwo. Bo wiem, że ty też nadal mnie kochasz. A to daje mi, jeszcze jakąś nadzieję. Mogę cię przynajmniej tutaj odwiedzać? - pyta, zanim wychodzi. Przypominam sobie, że kiedyś słyszałam podobne słowa od niego, odnośnie naszej wspólnej przyszłości. Ale tym razem, nie dawałam większej wiary w ich prawdziwość i możliwość spełnienia. Zbyt wiele złego się wydarzyło.

- Jeśli chcesz. Ale może łatwiej nam będzie, gdy jednak nie będziemy się widywać – bałam się, że jeśli będę go codziennie widywać. Jeszcze trudniej będzie mi się pogodzić z naszym rozstaniem.

Gdy zostaję sama, przełykam łzy bezsilności i niemocy. W życiu bym się nie spodziewała, że to wszystko przybierze taki obrót i zakończy się smutkiem i olbrzymim rozczarowaniem. Mieliśmy być w końcu razem szczęśliwi. Ale los, znowu sobie ze mnie zakpił.

Kochałam kogoś z kim nie potrafiłam być. Tęskniłam za nim, równocześnie nie chcąc go widzieć. Nasza sytuacja była bez wyjścia. Czegokolwiek bym nie zrobiła i tak będę nieszczęśliwa. Musiałam się z tym pogodzić i to zaakceptować. Spróbować zapomnieć o Markusie i ostatnich wydarzeniach. Rozpocząć wszystko od nowa, trzymając się z daleka od jakichkolwiek związków i bliższych relacji. Miłość była zwyczajnie nie dla mnie. O czym w ostatnim czasie, bardzo boleśnie się przekonałam.