Rozdział 19

Następne dni, układające się w okrągłe dwa tygodnie. Upływają mi na mozolnym dochodzeniu do zdrowia. Wciąż jednak, było mi daleko do normalnego stanu i odzyskania takiej sprawności, jaką miałam przed wypadkiem. Żebra nadal potrzebowały czasu, aby na nowo się zrosnąć. Czym praktycznie uniemożliwiały mi poruszanie. Wywołując przy jakimkolwiek większym ruchu, nie do zniesienia ból. Tak samo, jak lewa kostka i pooperacyjna rana, która nadal przykryta szczelnym opatrunkiem. Wpływała na duże poczucie dyskomfortu.

Ale gdzieś w oddali, zaczynałam dostrzegać, moment opuszczenia szpitala. Którego wyczekiwałam z utęsknieniem.

Nieustanne leżenie w jednej pozycji, doprowadzało mnie powoli do szału. Codzienna monotonia, coraz mocniej dobijała. Miałam dość nieustannego oglądania tych samych ścian, znając każdy ich punkt niemal na pamięć. Wpatrywania się w jedno i to samo okno.

Jedzenia posiłków o tych samych godzinach, przynoszonych przez te same osoby.

Wizyt lekarzy, podczas obchodów i wypytywania mnie o samopoczucie.

Przyjmowania masy leków i próśb o lepszą współpracę z personelem medycznym.

Którzy mieli zastrzeżenia, co do wykonywania przeze mnie ich poleceń.

Dla nich wszystko było proste, starali się wywiązywać ze swoich obowiązków, mających przywrócić mój organizm do równowagi. Zapominając o potłuczonej psychice i przykrych doświadczeniach, które ostatnio mnie spotkały.

Jedyną moją rozrywką, były odwiedziny bliskich. Starali się uprzyjemnić mi czas, pobytu w tym miejscu. Dotrzymując na zmianę towarzystwa. Poświęcali mi, swój cały wolny czas. Zapominając o sobie i swoich potrzebach. Gdyby nie oni, już dawno bym oszalała.

To dla nich stwarzałam pozory, że wszystko jest w porządku. Udawałam, że uporałam się z ostatnimi wydarzeniami. Podczas, gdy wcale nie do końca tak było.

Nadal cierpiałam po stracie dziecka i rozstaniu z Markusem. Choć bardzo się starałam, nie potrafiłam o nim zapomnieć. Sytuacji nie ułatwiały jego codzienne wizyty. Przychodził każdego dnia, o tej samej popołudniowej godzinie, gdy wszyscy inni zakończyli już swoje odwiedziny. Domyślałam się, że zwyczajnie wolał ich unikać, aby nie wywoływać kolejnych konfliktów.

Karl był na niego wściekły, nie potrafiłam mu w żaden sposób wytłumaczyć, że to wyłącznie moja nieostrożność doprowadziła do wypadku. Był nieprzejednany i nie zamierzał mu na razie odpuścić. Nie pomagały, ani moje prośby, ani kilkukrotne groźby. W dodatku Andreas opowiedział się w tej kwestii po jego stronie. Czułam się z tym źle. W końcu cała trójka była przyjaciółmi, a przeze mnie wszystko do reszty się rozsypało w ich relacjach.

Jedynie Caroline, patrzyła łaskawszym okiem na Markusa. Od czasu do czasu, zamieniając z nim parę zdań, gdy wpadali na siebie przypadkiem w szpitalu. Kiedy jej odwiedziny się u mnie przeciągnęły.

Najczęściej spędzałam z Markusem czas w milczeniu lub rozmawiając na jakieś błahe i bezsensowne tematy. Jakbyśmy byli niezbyt bliskimi znajomymi, którzy nie mają ze sobą zbyt wiele wspólnego. Było w tym dużo mojej winy. Nie kwapiłam się do większej rozmowy z nim. A on nie naciskał. Zapewne nie chcąc, pogorszyć naszej i tak praktycznie zniszczonej relacji. Zadowalał się tym, co miał. Ze świadomością, że nic innego nie byłam mu w stanie zaoferować. Przynajmniej w tym momencie.

Nie mogłam odmówić mu cierpliwości i troski, jakimi mnie obdarzał. Starał się pomagać mi we wszystkim, gdy tylko potrzebowałam choćby drobnej pomocy.

Poprawiał poduszkę, nalewał soku do szklanki, kupował nowe książki, które wypełniały mi pozostałe godziny dnia, gdy czas odwiedzin się kończył. Szukał z autentycznym przerażeniem pielęgniarek i lekarzy, gdy tylko zobaczył na mojej twarzy, jakiś większy grymas bólu. Pilnował, abym przyjęła leki. Robił wszystko, aby odkupić swoje winy.

Był gotów, spełnić każdą moją prośbę, czy najbardziej absurdalną zachciankę, jak chociażby przyniesienie mi ulubionych ciastek, które można było kupić, wyłącznie w cukierni na drugim końcu miasta. Nie zważał na siebie, swoje treningi, które rozpoczęły się na dobre. Często starając się skończyć je przed czasem, ku niezadowoleniu trenera. Nic nie było ważniejsze ode mnie.

Ale ja nadal, trzymałam go na dystans. Nie umiejąc zapomnieć tej jednej kłótni, która przysłaniała cały, pozytywny obraz jego osoby i zmiany, jaka się w nim dokonała.

Nie czułam się komfortowo w jego obecności, najczęściej oddychałam z ulgą, gdy żegnał się ze mną i wychodził. Mimo że kochałam go równie mocno, jak przed tamtym feralnym dniem.

To widziałam, coraz mniejsze szanse na wybaczenie i nasz powrót do siebie.

Czułam, że Markus również tracił powoli nadzieję, którą odbierałam mu z każdym, kolejnym dniem.

Równocześnie nie potrafiłam powiedzieć mu, żeby zaprzestał swoich odwiedzin. Podświadomie wyczekując ich każdego dnia. Wiedziałam, jak duże rozczarowanie bym przeżyła, gdyby któregoś dnia, zwyczajnie nie stanął w drzwiach mojej sali.

Nie rozumiałam samej siebie. Swoich odczuć, ani nieracjonalnego zachowania. Sama już nie widziałam, czego chcę.

Bałam się zerwać z nim całkowity kontakt i wyrzucić bezpowrotnie ze swojego życia. Postanowić coś z czego nie będzie odwrotu. Z drugiej strony, nie mogłam się przemóc do dania nam ostatniej szansy i spróbowania ten, ostatni raz. Trwaliśmy więc w takim zawieszeniu, nie wiedząc co przyniesie, choćby następny dzień.

- Już jestem. Jak się dziś czujesz? - wita się ze mną Karl. Całując delikatnie w policzek.

- Znośnie. Na szczęście z każdym dniem jest lepiej. Dzisiaj usłyszałam nawet od lekarza, że mogę częściej wstawać z łóżka i spróbować, zacząć chodzić przez dłuższy czas. Na razie z pomocą kul, aby oszczędzać nogę. Ale to i tak świetna wiadomość - zdaję pozytywną relację z dzisiejszej wizyty doktora.

- Cieszę się, że wszystko zmierza we właściwym kierunku. Mam nadzieję, że niedługo wrócisz do domu - uśmiecha się, a ja razem z nim. Nie mogłam się tego wprost doczekać. Chcąc wrócić do normalności i dawnego życia.

- Na razie lekarz, nawet nie chce słyszeć słowa o moim wypisaniu. Ale za tydzień, maksymalnie dwa. Nie dam mu spokoju. Ale dość o tym. Co u ciebie? Jak wam się układa z Caroline? - pytam, ciekawa. Od siostry nie dowiedziałam się ostatnio niczego konkretnego. Obydwoje byli tajemniczy, mimo moich kilkukrotnych zapewnień, że w żadnym razie nie przeszkadza mi ich relacja i jakiekolwiek wspominanie o niej. 

- Stopniowo, wszystko idzie do przodu. Z niczym się nie śpieszymy, ale wspólnie spędzony czas jest wspaniały - dostrzegam jego rozmarzone spojrzenie, które utwierdza mnie w przekonaniu, że jest w niej na zabój zakochany.

- Miło mi to słyszeć. Naprawdę chcę, abyście byli szczęśliwi. Zasługujecie na to, jak mało kto - obydwoje byli cudownymi osobami, bez których na pewno bym sobie nie poradziła. Miałam nadzieję, że los wynagrodzi im tą dobroć.

- A co z tobą? Przecież widzę, że cierpisz. Próbujesz stwarzać pozory, ale nie zapominaj, że świetnie cię znam. Nadal kochasz Markusa i wasze rozstanie, nic w tej kwestii nie zmieniło.

A ten skończony kretyn, cierpi chyba jeszcze bardziej niż ty. Na treningach jest zamyślony i nic do niego nie dociera. Zachowuje się kompletnie, jak nie on. Trener powoli traci do niego cierpliwość. Jak tak dalej pójdzie, to narobi sobie sporych problemów i o występach w Pucharze Świata, będzie mógł zapomnieć. Za trzy dni, zaczyna się zgrupowanie. To jego ostatnia szansa - nie sądziłam, że jest z nim, aż tak źle. Podczas swoich odwiedzin zachowywał się normalnie. Zapewne świetnie przede mną udając. Byłam na niego wściekła. Zaniedbywał swoje obowiązki z mojej winy. To nie mogło, dłużej tak wyglądać.

- Porozmawiam z nim o tym - obiecuję, po czym szybko zmieniam temat, nie chcąc odpowiadać na niezręczne dla mnie pytania. Dotyczące mojego samopoczucia oraz mojej przyszłości z Markusem.

Za niedługi czas, dołącza do naszej dwójki Caroline. Jak zawsze starając się, zarazić mnie swoim optymizmem. Razem z Karlem, próbowali robić wszystko, aby wywołać na mojej twarzy uśmiech.

- Gdy już stąd wyjdziesz. Wybierzemy się gdzieś na weekend, tylko we dwie. Zrobimy sobie, takie mini wakacje. Z dala od wszystkiego. Nabierzesz trochę dystansu i spojrzysz z innej perspektywy na swoje życie - słyszę propozycję siostry, która bardzo mi się podoba.

- Brzmi świetnie - chwalę jej pomysł. Byłam pewna, że taka krótka odskocznia przed pełnym powrotem do rzeczywistości, na pewno dobrze na mnie wpłynie.

- Poza tym byłam dziś w twojej pracy. Nie musisz się martwić, poczekają na ciebie, tak długo jak będzie trzeba. Wszyscy życzą ci dużo zdrowia - cieszyłam się, że przynajmniej będę miała, gdzie wracać i nie muszę szukać nowej posady.

- W dodatku spotkałam Mię. Biedaczka starała się mnie unikać na wszelkie sposoby, chowając się po kątach. Ale i tak jej się nie udało. Myślałam, że coś jej zrobię, gdy na nią wpadłam.

Jest jej strasznie wstyd, za to co zrobiła. Kazała cię nawet przeprosić, ale powiedziałam jej, gdzie sobie może je wsadzić. Nienawidzę tej dziewczyny - wspomnienie o mojej dawnej przyjaciółce, było dla mnie niezbyt przyjemne. Wiele mogłam jej wybaczyć, ale nie tego, jak zachowała się ostatnio. Choć nie mogłam jej obwiniać o to, co się stało. To jednak, wciąż miałam poczucie świadomości, że cały ten łańcuch zdarzeń, rozpoczął się od niej.

- Caroline, uspokój się. Wiem, że jej zachowanie było naganne, ale nie zniżaj się do jej poziomu - do rozmowy, dołącza Karl.

- A ty, co jej tak bronisz? - patrzy na niego podejrzliwie. Wzbudzając u mnie uśmiech. Jej zazdrość dało się wyczuć na kilometr.

- Nie bronię. Też jestem na nią zły. Nie wiem, co jej się stało. Kiedyś była zupełnie inna - kręci bezradnie głową.

- Nieodwzajemnione uczucia ją zmieniły. Gorycz i żal, odebrały jej do reszty rozum. Dlatego lepiej trzymać się od niej z daleka. Nie wiadomo, co może jej jeszcze wpaść do głowy. Ona jest nieobliczalna - moja siostra, kończy jej temat. Ku uciesze nas wszystkich.

Godzinę później zostaję sama z Caroline. Żegnając się uprzednio z Karlem. Który wraca do sumiennego wykonywania swoich obowiązków. Niemal od razu, dziewczyna porusza ten sam temat, co każdego poprzedniego dnia.

- Clara, podjęłaś już ostateczną decyzję odnośnie Ciebie i Markusa? Wiesz, że powinnaś jasno mu to określić. On naprawdę, nie wie na czym stoi. Łudzi się, że skoro pozwalasz mu na odwiedziny i starasz normalnie rozmawiać, to masz zamiar dać mu kiedyś szansę. Tylko, że ja widzę po tobie, coś zupełnie odwrotnego - Caroline miała rację, nie mogę go dłużej trzymać w takiej niepewności.

- To jest takie trudne. Naprawdę próbuję się na coś zdecydować, ale nic mi z tego nie przychodzi. Nie potrafię ostatecznie, podjąc takiej, czy innej decyzji - dzielę się z nią jako jedyną, swoimi prawdziwymi odczuciami.

- Nie będę ci sugerowała, jaką decyzję powinnaś podjąć. Bo tylko ty wiesz, co będzie dla ciebie najlepsze. Ale nieubłaganie nadchodzi czas wyboru. Inaczej on się niedługo wykończy - te słowa, niczego mi nie ułatwiają. Ponieważ serce wiedziało jedno, a rozum drugie. Byłam pewna tylko jednego, tego że kończy mi się czas i będę musiała wybrać, którego posłuchać.

O równej szesnastej, drzwi od mojej sali się otwierają. Przez wszystkie dni, jakie tu spędziłam. Nie spóźnił się, ani o minutę. Pokazując mi uparcie, że jest punktualny. Czego brak, zawsze mu zarzucałam. Odkładam czytaną przez siebie książkę, spoglądając przenikliwie na Markusa.

- Cześć - mówi na przywitanie, siadając na stojącym nieopodal krześle.

- Cześć, nie rozgaszczaj się tutaj zbytnio. Dostałam dziś pozwolenie, na krótką przechadzkę po korytarzu. A ty mi w niej po towarzyszysz- informuję go.

- Jesteś pewna, że to nie za wcześnie? Nie chcę, żeby coś ci się przypadkiem stało - nie podziela mojego entuzjazmu. 

- Przestań. Mam dość leżenia w łóżku, a skoro lekarz mi pozwolił, to nie mam zamiaru z tego nie skorzystać. Więc albo mi pomożesz, albo pójdę sama - na potwierdzenie tych słów, podnoszę się powoli do pozycji siedzącej. Sięgając po swój szlafrok, krzywię się z powodu bólu.

- Poczekaj, bo zrobisz sobie krzywdę- ustępuje i pomaga mi wstać, a następnie założyć szlafrok. Przypatrując się przy okazji mojemu przedramieniu, które mocno ucierpiało.

- Nie musisz tak patrzeć, wiem że wygląda okropnie. Już teraz nie pozostawiono mi złudzeń i poinformowano, że zostanie sporej wielkości blizna – miałam świadomość, że to nie jedyne miejsce, w którym zostałam na zawsze oszpecona.

- Dla mnie nie ma to znaczenia. Nadal jesteś tak samo piękna. Bez względu na to, czy z bliznami, czy bez - odpowiada mi, patrząc prosto w oczy. Jako pierwsza spuszczam wzrok. Nie komentując tego.

W bardzo powolnym tempie, spacerujemy po szpitalnym korytarzu. Wciąż byłam osłabiona i kilkukrotnie musiałam się zatrzymywać. W dodatku, nie było mi łatwo, poruszać się za pomocą kul, z którymi nigdy wcześniej nie miałam do czynienia.

- Musimy poważnie porozmawiać. Słyszałam od Karla, że niedługo macie zgrupowanie - przerywam nasze milczenie.

- Niestety, tak. Ale wciąż szukam sposobu, aby jakoś się z niego wykręcić - patrzę na niego z niedowierzaniem.

- Oszalałeś? Ani mi się waż. Masz się wziąć w końcu do pracy, bo trener traci do ciebie ostatnie pokłady cierpliwości. Co ty w ogóle najlepszego wyprawiasz? Chcesz stracić wszystko, na co przez tyle lat pracowałeś? - pytam z wyrzutem.

- To nie ma dla mnie teraz znaczenia. Najważniejsza jesteś dla mnie ty. Chcę, żebyś mi wybaczyła i dała ostatnią szansę. Nic innego się nie liczy. Clara, proszę cię. Wróć do mnie. Jeśli jeszcze nie jesteś gotowa, rozumiem. Dam ci tyle czasu, ile potrzebujesz. Ale przynajmniej mi obiecaj, że spróbujesz - patrzy na mnie błagalnie. A ja nie mam pojęcia, jak przekazać mu to, co ostatecznie postanowiłam.

- Przykro mi, Markus. Ale chyba nie umiem. Naprawdę się starałam, ale nie potrafię dać ci tej szansy i chyba nigdy nie będę potrafiła. To się nie uda. Na początku wszystko będzie się świetnie układało, ale któreś z nas w końcu nie wytrzyma i zrani to drugie po raz kolejny w okrutny sposób. Przerabialiśmy to już tyle razy, a ja nie mam już siły, aby znosić następne.

Zbyt wiele się wydarzyło. Wszystko sobie dokładnie przemyślałam i zdecydowałam. Nie chcę cię dłużej zwodzić, musisz zająć się swoim życiem. Naprawdę przepraszam, że tak wyszło. Ale nie mogłam inaczej - wyjawiam mu w końcu, to co postanowiłam. Wywołując u niego sprzeciw.

- Clara, nie rób mi tego. Mogę cię nawet błagać na kolanach, jeśli chcesz. Ale nie zostawiaj mnie ostatecznie - widzę, jak bardzo zraniłam go swoimi słowami. Mam ochotę zwyczajnie się rozpłakać.

- Wybacz, ale nic nie zmieni mojego zdania. Nadal możemy się jednak widywać. Spotkać się od czasu do czasu, porozmawiać - nie chciałam, stracić z nim zupełnego kontaktu.

- Rozumiem, że to twoja ostateczna decyzja? W takim razie muszę się z nią chyba pogodzić. Co prawdopodobnie mi się nigdy nie uda. Ale ją przynajmniej uszanuję. Wybacz, ale chyba nie potrafię być wyłącznie twoim znajomym. Dlatego lepiej będzie, jak przestaniemy się zupełnie widywać. Chodź, odprowadzę cię do sali i sobie pójdę - choć było to trudne, także musiałam zaakceptować jego decyzję o zakończeniu naszych kontaktów. Jeśli to miało mu pomóc, uporać się z naszym rozstaniem. Byłam gotowa to zrozumieć.

Pomaga mi dojść do odpowiedniego pomieszczenia, następnie obdarzając mnie przepełnionym cierpieniem i smutkiem spojrzeniem. Zaczynając się żegnać.

- Wiem, że to nic nie zmieni. Ale chcę, żebyś wiedziała, że jesteś pierwszą i ostatnią dziewczyną, którą naprawdę pokochałem. Tylko, jak zwykle wszystko zepsułem.

Żadna inna, nigdy mi ciebie nie zastąpi. Pamiętaj także, że jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebowała pomocy, możesz się do mnie zwrócić. Wracaj szybko do zdrowia - całuje mnie w policzek, a następnie po prostu wychodzi. Nie czekając na jakąkolwiek moją odpowiedź. Zostawiając mnie samą. W pierwszej chwili to do mnie nie dociera. To był naprawdę koniec, między nami. Wynikający, wyłącznie z mojej decyzji. Mieliśmy ułożyć sobie życie oddzielnie, jakby to co było pomiędzy nami, nigdy nie istniało. 

Kilka samotnych łez spływa po mojej twarzy. Mimo że to ja postanowiłam o naszym rozstaniu. Było to dla mnie równie trudne, co dla Markusa. Bo choć się cholernie starałam, to wciąż kochałam go tak samo mocno. Równocześnie, nie potrafiąc ponownie zaufać.

Gdybym zdecydowała inaczej i nasz powrót do siebie, stał się faktem.

Każdego dnia, bałabym się że jego reakcja na wieść o ciąży się powtórzy. Nie ważne w jakiej kwestii, ale znowu będzie podobna. Czym po raz kolejny, złamałby mi serce. Wolałam więc, wybrać mniejsze zło. Pocierpieć przez jakiś czas z powodu tego, że nie jesteśmy razem. Niż przeżywać na nowo, podobny dramat. Łudziłam się, że niedługo zapomnę o nim i wyleczę się z tej zupełnie niespodziewanej i wyjątkowo burzliwej miłości.

Następnego dnia, odwiedza mnie mój tata. W ostatnim czasie, staraliśmy się dużo ze sobą rozmawiać. Próbując tym samym, nadrobić stracone lata. Niemal od razu, zauważa że nie mam najlepszego humoru. Po bezsennej nocy, podczas której próbowałam się upewnić, że dokonałam słusznego wyboru. Poranek wcale nie był łatwiejszy.

- Co się dzieje? Źle się czujesz? - dopytuje, gdy po raz kolejny odpływam myślami.

- Zależy jaką chcesz usłyszeć wersję. Oficjalną, czy prawdziwą - patrzy na mnie zmartwiony.

- Poproszę prawdziwą - odpowiada mi z powagą. Czekając, aż zacznę mówić.

- Fizycznie nie najgorszej się czuję. Ale psychicznie, jest fatalnie. Najpierw straciłam dziecko, a teraz osobę którą kocham, bo nie potrafię mu ponownie zaufać. Chwilami mam wrażenie, że to wszystko to jakaś kara za moje skandaliczne zachowanie z przeszłości. Za wszystkie krzywdy, które wyrządziłam - być może to były właśnie konsekwencje, jakie miałam ponieść ze swój romans.

- Clara, przestań opowiadać głupoty. Wiem, że to wszystko jest dla ciebie trudne.

Ale z czasem to minie. Być może kiedyś zapomnisz i wybaczysz Markusowi. Popełnił olbrzymi błąd. Nie powinien się tak zachować w żadnym wypadku, ale najważniejsze że żałuje.

Każdy z nas popełnia błędy. Czasem nieodwracalne, ale miłość potrafi znieść wiele.

Kto wie, jak będzie w waszym wypadku - próbuje mnie pocieszyć, ale niezbyt to do mnie przemawia.

- Nie wierzę już w szczęśliwe zakończenie. Gdybym kiedyś nawet zapomniała i mu wybaczyła, to będzie na wszystko za późno. On zdąży ułożyć sobie życie z kimś innym. Nikt nie będzie czekał w nieskończoność. A ja pobawiłam go wczoraj do reszty złudzeń. To definitywny koniec - wmawiam to tacie i sobie. Zmieniając natychmiast temat, naszej rozmowy. Ostatnio bardzo często to robiłam. Nie potrafiąc rozmawiać o swoich emocjach i uczuciach.

Markus należał do mojej przeszłości, a teraz powinnam skupić się przede wszystkim na przyszłości i pójść na przód. Choćby miało mnie to drogo kosztować.

Kolejne dwa tygodnie później, pakuję swoje rzeczy. Ostrożnie chodząc po sali, do której zdążyłam się już przez tyle czasu przyzwyczaić. Dziś nareszcie, będę mogła opuścić szpital i wrócić do domu. Ogromnie cieszyłam się z tego powodu. Nie mogłam się już doczekać, aż znajdę się we własnych ścianach i zasnę w swoim wygodnym i doskonale znajomym łóżku.

Powolnym krokiem, udaję się do gabinetu prowadzącego mnie lekarza. Wiedząc, że Caroline powinna niedługo pojawić się w szpitalu. Pukam delikatnie w drewniane drzwi, słysząc słowa zaproszenia.

- Proszę usiąść. Właśnie przygotowuję, pani wypis - zajmuję krzesło stojące przy biurku, przypatrując się wyglądowi wnętrza pomieszczenia.

- Chciałabym za wszystko, bardzo podziękować - mówię z wdzięcznością. Wiedząc, że zawdzięczam życie pracownikom tego miejsca.

- To nasza praca. Mamy pomagać ludziom. Cieszę się, że w pani przypadku się udało.

Proszę oto wypis. Widzimy się na kontroli za tydzień. Do zobaczenia - podaje mi pokaźny plik kartek z historią całego przebiegu mojego leczenia i wynikami badań. Żegnam się z nim uprzejmie. Następnie opuszczając gabinet.

Rozglądam się po korytarzu w poszukiwaniu Caroline, ale nigdzie jej nie dostrzegam. Było to dla mnie dużym zaskoczeniem, ponieważ powinna już być. Odwracając się, przez przypadek na kogoś wpadam. Sycząc delikatnie z bólu.

- Bardzo przepraszam. Nie zauważyłam pana - mówię ze skruchą. Spoglądając na dużo wyższego od siebie bruneta. Na pierwszy rzut oka, kilka lat starszego ode mnie.

- Nic się nie stało. Zresztą to chyba pani, bardziej ucierpiała. Jestem Alexander - wyciąga w moim kierunku dłoń.

- Clara - ściskam ją w geście powitania. 

Dalsza rozmowa między nami, toczy się samoistnie. Bardzo szybko, łapię z nieznajomym wspólny język. Siadamy na wolnych krzesłach, pogrążając się w miłej pogawędce.

Całkowicie zapominam o spóźnieniu Caroline i chęci, jak najszybszego opuszczenia tego miejsca.

Dowiaduję się, między innymi, że nowo poznany mężczyzna, z urzekającym uśmiechem i błękitnymi oczami z wyraźnie dostrzegalnym w nich błyskiem. Odwiedzał w szpitalu swoją mamę. Zdradza mi także, że pracuje w jednej z miejscowych firm, położonych niedaleko hotelu, w którym ja zajmuję stanowisko. W jego towarzystwie, nieoczekiwanie wszystkie dręczące mnie ostatnio myśli.

Po prostu znikają. Dlatego nie protestuję, gdy prosi o mój numer telefonu. Bez większego wahania mu go podaje, przy okazji zgadzając się na wspólną kawę w najbliższej przyszłości.

Nie wiedziałam, co ja właściwie wyprawiam. Zawsze byłam w końcu nieufna, wobec nowo poznanych osób. Ale Alexander, oddziaływał na mnie zupełnie inaczej. Wydawał się bezgranicznie szczery. Dlatego, zwyczajnie nie potrafiłam mu odmówić. Wsłuchiwałam się w jego spokojny głos o bardzo przyjemnej barwie, nie potrafiąc oderwać wzroku od jego twarzy. I hipnotyzującego spojrzenia. 

Do rzeczywistości przywraca mnie dopiero widok Caroline, która przygląda się nam z bardzo niezadowolonym wyrazem twarzy.

_______________

Mam nadzieję, że rozdział nikogo zbytnio nie zdenerwował. :D 

Gdyby się tak jednak stało, to kolejny może, jeszcze bardziej podnieść ciśnienie. ;)

Na koniec mam informację, która jednych ucieszy mniej, innych bardziej. Ale powolutku, zbliżamy się do końca.

Już niedługo stanę przed dylematem, jak ostatecznie to zakończyć. :)