Rozdział 9

Spoglądam z szokiem i przerażeniem na Mię, stojącą w drzwiach. Przeklinając w myślach, swoją głupotę i kompletne zapominalstwo. Odpycham od siebie Markusa, który dopiero wtedy orientuje się, że mam niezapowiedzianego gościa. To prędzej, czy później musiało nastąpić. Ktoś w końcu nas nakrył. To wszystko, zaczynało nam się wymykać spod kontroli. Staliśmy się nieostrożni i konsekwencje tego, pojawiły się bardzo szybko.

- Przepraszam. Przyjdę później - słyszę zażenowany głos, mojej koleżanki. Po czym znika za drzwiami, uprzednio je zamykając. Jestem na siebie wściekła. Nie ominą mnie przed nią tłumaczenia, a być może nawet wykład na temat tego, jak beznadziejnie postępuję. 

Wstaję bez słowa z krzesła i podchodzę do okna, zupełnie nie wiedząc, jak jej to wszystko wyjaśnię. Byłam pewna, że nie pochwali mojego zachowania. Dla niej związek z drugą osobą był świętością. A wierność, ważniejsza nawet od miłości. Czasami zazdrościłam jej, tej głęboko zakorzenionej moralności, którą ja zatraciłam w sobie, bardzo dawno temu.

Rozmyślam nad tym, jak na spokojnie wyjaśnić jej tą jednoznaczną sytuację, której była świadkiem. Po chwili czując. Delikatny dotyk Markusa na moim ramieniu.

- Clara, spokojnie. Nie denerwuj się. Wiem, że głupio wyszło, ale wszystko będzie dobrze - obejmuje mnie, próbuje uspokoić, czym tylko dodatkowo mnie irytuje.

- Jak mam się nie denerwować? Wiesz, że to mógł być każdy? Widzisz do czego to wszystko prowadzi? - odwracam się do niego i wyładowuję na nim swoją złość, choć przecież wina leżała, także po mojej stronie. Byłam świadoma tego, co robię i co się może z tym wiązać. 

- Dobrze, wiem że tym razem, to moja wina. Powinienem być ostrożniejszy. Ale ja też mam powoli, dość tego wszystkiego. Ukrywania się i spotykania w tajemnicy przed wszystkimi. Chciałbym móc, normalnie wyjść z tobą gdziekolwiek. Zasypiać i budzić się przy tobie. Całować i przytulać, kiedy tylko chcę. Podczas, gdy nic z tego nie jest możliwe. To Karl ma do tego prawo, nie ja. Zupełnie nie wiem, na czym stoję - słyszę wyraźne wyrzuty w jego głosie.

- Wiesz dlaczego tak jest? Bo to on jest moim narzeczonym, nie ty. Może to okrutne, co teraz powiem. Ale nas, miał łączyć tylko romans. Nie moja wina, że ci się odwidziało. Raptownie z dnia na dzień, zapragnąłeś się ustatkować i to właśnie ze mną. A ja mam według ciebie, rzucić wszystko i bezgranicznie ci zaufać? To ja mam dużo więcej do stracenia niż ty - już w chwili wypowiadania tych słów, zaczynam ich żałować. Wiedziałam, że go nimi zraniłam. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Przecież, wcale tak nie myślałam. W końcu dostałam już tyle dowodów, że naprawdę zaczął się zmieniać i myśli o mnie poważnie. Zachowałam się, jak kompletna egoistka, myśląca tylko o sobie i swoim dobru.

- Widzę, że nadal niczego nie rozumiesz i nie dostrzegasz. To dla mnie, nigdy nie był tylko romans w przeciwieństwie do ciebie. Nie tylko ty, umiesz świetnie stwarzać pozory. Zastanów się, czego tak naprawdę chcesz. Jeśli nawet tego nie widać, to ja też mam uczucia. Dlatego mam dość traktowania mojej osoby, jako wyłącznie dobrą rozrywkę, bo to tym i nikim więcej od samego początku dla ciebie jestem - Markus jest wyraźnie rozczarowany i rozgoryczony moim zachowaniem. Miał zresztą do tego prawo. Tym razem, zdecydowanie przesadziłam. 

- To wcale nie tak - próbuję się głupio tłumaczyć. Nie potrafiąc się przed nim otworzyć i wyznać swoich prawdziwych uczuć.

- Daj spokój. Myślisz, że nie widzę, jak nadal mi nie ufasz? Przemyśl sobie wszystko. Odezwij się, jak już się na coś zdecydujesz. Ja nie będę ci się więcej narzucał - odchodzi ode mnie z zamiarem wyjścia. Czego wcale nie chcę. Potrzebowałam jego obecności, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.

- Poczekaj. Naprawdę przepraszam. Nie miałam tego wszystkiego na myśli. Jestem zdenerwowana i plotę głupoty - staram się go zatrzymać, ale nie odnoszę założonego celu. Bez słowa wychodzi, zostawiając mnie z ogromnym poczuciem winy. Wyraźnie dotknięty, moją wcześniejszą wypowiedzią. Nie chciałam, żeby to tak się skończyło. Kiedy powoli, zaczynało się między nami układać. Znowu koncertowo wszystko zepsułam. Przez mój niewłaściwy dobór słów. Markus uważa, że nic dla mnie znaczy. A to wcale, nie była prawda. Z każdym dniem, coraz mocniej mi na nim zależało, tylko nie potrafiłam i bałam się tego okazać.

Łzy bezradności, spływają po mojej twarzy. Z powodu tego, że każda nasza poważniejsza rozmowa, kończyła się mniejszą, bądź większą kłótnią. Nie potrafiliśmy się ze sobą porozumieć. Zawsze ktoś pierwszy wybuchał, a wszystko kończyło się trzaśnięciem drzwiami. Wiedziałam, że teraz to do mnie należał kolejny krok. Nie byłam tylko pewna, czy odważę się go wykonać. 

Podczas przerwy w pracy, udaję się na poszukiwania Mii. Musiałam z nią przecież porozmawiać i przynajmniej spróbować, wytłumaczyć to czego była świadkiem. Nie będzie to łatwe, ale chciałam spróbować.

Odnajduję ją w bufecie, gdzie pije kawę przy jednym ze stolików. Jest wyraźnie niezadowolona z mojego widoku, gdy tylko rzucam się jej w oczy.

- Możemy porozmawiać? - pytam niepewnie, siadając naprzeciwko niej.

- Skoro chcesz. Nie wiem tylko, czy mamy o czym - staram się wytrzymać jej potępiające spojrzenie, palące do głębi. Kompletnie przez nie zapominając od czego chciałam zacząć swoje wyjaśnienia.

- Nie mam pojęcia, co mam ci powiedzieć. Od czego w ogóle zacząć. Ale nie będę cię dłużej okłamywać. Tak, mam romans z Markusem - mówię jej prosto w oczy, kompletnie rozbrajając swoją szczerością. Nie było sensu kłamać, ona i tak domyśliła się pewnie tego wcześniej.

- Zdajesz sobie sprawę, że każdy mógł was nakryć? Wiesz co by było, gdyby to był chociażby Sebastian? Cały hotel, już by o tym huczał. Ile to trwa? - słyszę jej ostry ton głosu. Jest wyraźnie niezadowolona z tego, czego była niedawno świadkiem.

- Ponad rok - odpowiadam szczerze, cichym głosem. Było mi przed nią wstyd. Czułam się, jak na przesłuchaniu. Będąc oskarżona o popełnienie ciężkiego przestępstwa.

- Clara, czyś ty na głowę upadła? Chcesz mi powiedzieć, że przez tyle czasu zdradzasz Karla z jego najlepszym przyjacielem. W dodatku z tym, którego nie znosisz i irytuje cię, jak nikt inny. Tym, który co noc ma inną dziewczynę i nie bawi się w żadne zaangażowanie. Co ty najlepszego wyprawiasz? Naprawdę myślisz, że opłaca ci się, aż tak ryzykować. Tylko dlatego, że Markus jest lepszy w łóżku od Karla. Bo pewnie o to właśnie chodzi, prawda? Opamiętaj się, dziewczyno. Dla zabawy, która pewnie niedługo i tak się skończy. Chcesz przekreślić całą swoją stabilną i dokładnie zaplanowaną przyszłość? - zasypuje mnie oskarżeniami, coraz bardziej dołując.

- To wszystko jest dużo bardziej skomplikowane niż myślisz. Pogubiłam się w tym i chyba naprawdę zakochałam. Sama już nie wiem, co czuję i do kogo. Karl, wciąż jest dla mnie ważny, ale to nie o nim nieustannie myślę i chciałabym spędzać każdą wolną chwilę. Codziennie się zastanawiam, co mam zrobić i zamiast podjąć jakąś decyzję, to mam tylko większy mętlik w głowie - słowa mimowolnie wydobywają się z moich ust, wywołując u Mii, jeszcze większy szok.

- Zakochałaś? A co z Karlem? Zapomniałaś, że to twój narzeczony i to jego kochasz? Byliście ze sobą przecież szczęśliwi - moja przyjaciółka, coraz mniej z tego wszystkiego rozumie.

- Właśnie, byliśmy. Od jakiegoś już czasu, zaczęło się między nami psuć. Oddaliliśmy się od siebie. Rutyna i przyzwyczajenie, zaczęły nas przerastać. Za to przy Markusie, znowu czuję, że żyję. Wiem, co sobie myślisz. Ale on się naprawdę zmienił i nalega, abym mu dała szansę. Chce, żebyśmy spróbowali na poważnie - musiałam w końcu z kimś na ten temat porozmawiać. Nie dawałam już dłużej rady, dusić tego w sobie.

- Markus się zmienił? Naprawdę w to wierzysz? Tacy, jak on nigdy się nie zmieniają. Prędzej, czy później, sama się o tym przekonasz. Zniszczysz sobie życie, a on się tobą pobawi i zostawi samą ze złamanym sercem. Tego właśnie chcesz? - Mia zupełnie mnie nie rozumie. W dodatku w bardzo negatywny sposób ocenia Markusa, czym wywołuje u mnie niespodziewany bunt.

- Nie znasz go. On wcale, taki nie jest. Owszem, jeszcze jakiś czas temu, myślałam o nim tak samo jak ty. Ale ostatnio zaczynam mu wierzyć. Każdy zasługuje na otrzymanie szansy - bronię go, ale nie przynosi to oczekiwanych rezultatów.

- Ta pseudo miłość, która jest pewnie tylko zwykłym zauroczeniem doszczętnie cię zaślepia. Rób, co chcesz. Ale nie myśl, że to zaakceptuję. Na pewno nie będę cię także, przed nikim kryć i pomagać w ukryciu waszego romansu. Wiesz, jakie mam o nim zdanie. Dlatego nie przychodź do mnie szukając pocieszenia, gdy już Markus cię zostawi. A tak się pewnie stanie. Nie łudź się i nie rób sobie niepotrzebnej nadziei - kończymy tą rozmowę ze świadomością, że nie dojdziemy w tej sprawie do porozumienia. Ja wierzyłam w jego zmianę w przeciwieństwie do niej. Nawet jeśli, miałabym gorzko się rozczarować.

Przez resztę przerwy, rozmawiamy ze sobą o błahych sprawach. Najczęściej związanych z naszą pracą. Od razu można jednak, wyczuć dystans i negatywne ocenianie mojej osoby przez nią. Dzisiejszego dnia, nasza koleżeńska relacja być może nawet dobiegła końca. Mia była, zbyt konserwatywna i zachowawcza, aby być w stanie zaakceptować moje wybory i postępowanie.

Jej reakcja, nie napawała mnie optymizmem. Prawdopodobnie, gdyby nawet udało nam się z Markusem stworzyć związek. Wszyscy patrzyliby na nas z potępieniem i nie potrafili zaakceptować naszego wyboru. Już na starcie, musielibyśmy sobie radzić z przeciwnościami i nieprzychylnością innych osób. Nie byłam przekonana, czy dałabym radę sobie z tym poradzić. Znosić tych wszystkich szeptów i ironicznych uśmiechów za plecami. Opinia innych, miała dla mnie bardzo duże znaczenie. 

Wracam do pustego mieszkania, nie zastając w nim Karla. Nie miałam pojęcia, gdzie mógł się podziać. Byłam bardzo zakoczona jego nieobecnością. Przed moim wyjściem rano, nie mówił nic o tym, że po popołudniu go nie będzie.

Na stoliku w salonie, dostrzegam jedynie kawałek kartki z lakonicznymi wyjaśnieniami. Informuje mnie w niej, że wróci jutro rano, gdyż wybrał się w niezaplanowaną wizytę do swojej siostry. A jutro, gdy wróci wszystko mi wytłumaczy. Po raz pierwszy, byłam wręcz przekonana, że to najzwyklejsze w świecie kłamstwo. Ale mimo wszystko, bałam się to sprawdzić. Zachowanie Karla, stawało się coraz dziwniejsze. Nabierałam powoli przekonania, że zwyczajnie kogoś ma. Choć było to dla mnie niepojęte. Wszyscy tylko nie on.

Najgorsze w tym wszystkim było dla mnie jednak to, że w głębi duszy nawet się z tego cieszyłam. Gdyby tak było, nie cierpiałby w momencie, gdy wyznam mu prawdę odnośnie mojego romansu. Czułam, że ten moment, zbliżał się wielkimi krokami.

Nie miałabym do niego żalu, że zdradzał mnie z inną. W głównej mierze dlatego, że to ja pierwsza dopuściłam się zdrady. Odsuwając go od siebie, stając się kimś, kto nie potrafił docenić jego starań i wszystkiego, co dla mnie zrobił. Nic dziwnego, że w końcu tego nie wytrzymał. I poszukał szczęścia, gdzie indziej. Sama do tego doprowadziłam i się o to prosiłam od jakiegoś już czasu. 

Dzisiejszy dzień w zupełności mnie wykończył i pozbawił chęci do czegokolwiek. W przypływie szaleństwa i desperacji. Wpadam na pomysł, odwiedzenia Markusa i przeproszenia za swoje zachowanie. Chciałam między nami wszystko wyjaśnić i sprawdzić, czy jego ranna propozycja jest nadal aktualna. Byłam gotowa dać mu tą szansę i przekonać się, czy rzeczywiście możliwa jest nasza wspólna przyszłość. Dlatego też, korzystając z nieobecności mojego narzeczonego. Bez większego zastanowienia, opuszczam mieszkanie i kieruję się pod adres, którego nie odwiedzałam od bardzo dawna.

Wracam do miejsca, gdzie wszystko się między nami zaczęło. Z zamiarem zakończenia pewnego etapu i rozpoczęcia nowego. W którym mieliśmy, spróbować poznać się na nowo i nauczyć spędzać ze sobą czas w normalny sposób. Jeśli cokolwiek miało wyjść z naszej relacji, to musieliśmy zacząć ze sobą rozmawiać, bo samo uczucie nie wystarczy. Choćby było nie wiem, jak silne.

Pukam niepewnie do drzwi, czekając na ich otworzenie przez właściciela. Nie mogłam się wprost doczekać tego momentu. Niestety, to nie jego dostrzegam po ich drugiej stronie. A jakąś, kompletnie nieznajomą mi dziewczynę, na której widok zupełnie tracę wiarę, że moje życie do reszty się nie rozsypie. Wpatruję się w nią z niedowierzaniem. Jak on mógł mnie tak okłamać, a co gorsza jak mogłam mu uwierzyć, że naprawdę znaczę dla niego więcej niż te wszystkie inne, które przewinęły się przez jego życie.